ده‎سال پیش در یک مهمانی خانوادگی با هم آشنا شدند. مادر فرهاد دوست خاله‎ی پریناز بود. چندماه پس از اولین دیدار، فرهاد و خانواده‎اش به خواستگاری آمدند و آن‎ها با هم ازدواج کردند.

پریناز ارشد حقوق دارد و مشاور حقوقی یک شرکت بزرگ تجاری است. او مجبور است علاوه بر سفرهای کاری داخلی، هرچند وقت یک‎بار به مأموریت خارج از کشور نیز برود. در این زمان همسرش در خانه تنهاست.

فرهاد نیز مهندس عمران است، در یک شرکت پیمان‎کاری کار می‎کند. درآمد خوبی دارد، اما کم‎تر از پریناز.

امروز، پریناز با یک تکه یخ جلوی آینه می‌ایستد و به صورتش نگاه می‎کند. زیر چشم چپش ورم کرده و کبود است و خط ممتدی از انگشتانی مردانه صورتش را سرخ کرده است. با کف دست اشک‎هایش را پاک می‎کند اما چشم‎ها بی‎قرار است و مداوم می‎بارد. یخ را به داخل روشویی می‎اندازد و با دست راستش بازوی چپش را می‎گیرد، شاید کمی دردش تسکین یابد.

پریناز، زن عاقلی است، با خود فکر می‎کند مشکل کجاست؟ آن‎ها همه‎چیز دارند و با هم مهربانند. هم‎دیگر را خیلی دوست دارند. زوجی تحصیل‎کرده با زیباترین خانه، به‎ترین ماشین و شغل و درآمد بالا، که حاصل زندگی مشترک آن‎هاست. همه‎ی دختران دم بخت فامیل حسرت زندگی آن‎ها را می‎خورند.

پریناز، گاهی طول و عرض سالن پذیرایی را راه می‎رود، گاهی می‎نشیند، گاهی قاب عکس فرهاد را در دست می‎گیرد، گاهی در آینه خود را تماشا می‎کند. او فکر می‎کند: چه شده که فرهاد امروز از لاک سکوت و آرامشش بیرون آمد و به خاطر یک حرف پیش پاافتاده و معمولی دعوایی چنین سخت راه انداخت و به او گفت که دوستش ندارد.

فکرهایش نتیجه نمی‎دهد. یکی دو ساعت بعد از رفتن فرهاد از خانه، با دوستش رؤیا که دفتر وکالت دارد، تماس می‎گیرد و از او می‏ خواهد از مشاور دفترشان برایش وقت بگیرد. دو روز بعد، در دفتر مشاور نشسته و زندگی مشترکش را روایت می‎کند.

مشاور از او درباره‎ی فرزندانش می‎پرسد. می‎گوید: به خاطر موقعیت شغلی‎اش تا حالا به بچه فکر نکرده، فرصت بچه‎داری ندارد. درباره‎ی مهمانی‎هایشان می‎گوید: هر وقت زمان داشته باشد به دیدن خانواده‎هایشان می‎روند، اما خودشان کم‎تر مهمانی می‎دهند، شاید سالی یک‎بار.

مشاور درباره‎ی آخرین باری که با هم غذا خوردند، می‎پرسد. پریناز فکر می‎کند، آخرین بار را به یاد نمی‎آورد، احتمالا دو ماه پیش، نمی‎داند. عطر مورد علاقه‎ی همسرش، فراموش کرده، تفریح مشترکشان، مدتی است با هم جایی نرفته‎اند. آخرین کادویی که گرفته یا داده، به خاطر نمی‎آورد. چشم‎هایش را به زیر می‎اندازد و گره کوچکی به ابروانش. کادوی تولد سال گذشته‎اش را به خاطر می‎آورد، لبخندی به لبش می‎نشیند، پیراهن صورتی‎رنگی است، یادآور اولین باری که بعد از عقدشان هم‎دیگر را دیدند.

پریناز وقت ندارد، باید پرونده‎های حقوقی شرکت را بررسی کند، با رئیس شرکت غذا بخورد، با معاونش به سفر خارجی برود. پریناز وقت ندارد عاطفه خرج همسرش کند، اما فرهاد، خیلی بلند به پریناز یادآوری کرد که مرد است و عاطفه می‎خواهد.

هوا تقریبا تاریک شده، پریناز پشت فرمان ماشین مدل بالایش خیابان را بالا و پایین می‎کند و به تکاپوی زنان و مردان می‎نگرد، که بعد از یک‎روز کاری به خانه می‎روند. جملات تکان‎دهنده‎ی دو روز پیش فرهاد را در کنار سؤالات مشاور می‎گذارد: فرهاد بچه می‎خواهد، زنی با لباس صورتی رنگ، عطری زنانه و ملایم و آشپزخانه‎ای با بوی قورمه‎سبزی. فرهاد عاطفه‎ی زنانه می‎خواهد، چیزی که سال‎هاست پریناز او را از آن محروم کرده است.