مدرسه‌‏ی قیضیه‎ی قم را خیلی دوست داشتم، شاید به خاطر کتاب‎هایی که خوانده بودم و از فیضیه و ایوان‎هایش تعریف می‎کردند.

یک‎شب خواب دیدم که با پدرم به فیضیه رفته‎ایم، پدرم را به داخل راه ندادند و به من گفتند داخل شوم. وارد حیاط فیضیه شدم و از پله‎های سمت راستم بالا رفتم و وارد ایوان بزرگی شدم. روبه‎رویم چند درِ بسته بود. یکی از درها را باز کردم و داخل شدم. آن‎جا کلاس درسی برقرار بود. استاد در جای خود، رو به در، نشسته بود، تخته‎ی وایت‎برد کنار استاد نصب بود و بعد یک میز و صندلی که آقایی با کت و شلور طوسی‎رنگی پشت میز نشسته بود. شاگردان که همه معمم بودند، پشت به در و رو به استاد نشسته بودند. یکی دونفرشان برگشتند و به من نگاه کردند. جلو رفتم و بین استاد و آن آقای کت و شلواری، رو به شاگردان و روی زمین نشستم. آن آقای کت و شلواری، اسمم را در دفتر بزرگی که جلویش باز بود نوشت. بعضی شاگردان مانند شهید مطهری و شهید مفتح را شناختم. آن‌ها ارواح شهدا و آرمیدگان در خاک بودند و همه روحانی. استادشان حضرت امام رضوان‎الله‎تعالی‎علیه بود که من متأسفانه نفهیمدم چه درس می‎دادند.

کلاس تمام شده بود و من خود را در ایوان فیضیه دیدم. می‎خواستم از پله‎ها پایین بروم که برگشتم و دوباره درِ آن کلاس را باز کردم. امام خمینی وسط کلاس ایستاده بود، شاگردانی در کلاس نبودند، میز و صندلی استاد و آن آقای کت و شلواری هم در کلاس نبود. حضرت امام به من لبخندی زدند. دو روز بعد از حوزه تماس گرفتند و من طلبه شدم.

چند ماه بعد، نزدیک آخر ترم، از شرکت با من تماس گرفتند و گفتند که از شنبه کارم را شروع کنم. اما من نرفتم، چیز باارزش‎تر دیگری یافته بودم. کار برایم مهم نبود، حتی به قیمت فراموش کردن تمام لغاتی که با مشقت حفظ کرده بودم.

وقتی طلبه شدم، قصد نداشتم کار کنم، در جستجوی خدا آمده بودم. نمی‎دانم خدایی که یافته‎ام همان خدایی است که مرا به آغوش خود خوانده بود یا نه، اما آغوش مهربانی دارد، آن‎قدر که دیگر نه نیچه و نه جویس و نه بورخس و نه هیچ‎کدام از آن‎هایی که بحران‎های هویتشان را به من داده بودند، نمی‎توانند مرا از آغوش او جدا کنند، زیرا به من آموخته است که او را با بسم الله الرحمن الرحیم بخوانم.