بعد از فارغ‎التحصیلی از دانشگاه برای کار به کاریابی‎ها و آموزشگاه‎ها سر زدم. کارشناسی زبان انگلیسی خوانده بودم، رشته‎ای که اگر با آن کار نکنی بی‎فایده است. یادم می‎آید روزی با خواهرم به کاریابی رفتیم، البته پیش از رفتن تماس گرفته بودیم. مدیر کاریابی و کارکنانش خانم‎های موقر و محجبه‎ای بودند. اما خانم مدیر با دیدن ما تعجب کرد، چون کار پیشنهادی آن‎ها منشی یک شرکت خصوصی در شهرمان بود. جمله‎ای گفت که من از شنیدن آن به شدت ناراحت شدم و تصمیم گرفتم دیگر به دنبال کار نباشم. خانم مدیر گفت: بالای برگه‎تان بنویسد محجبه، اگر کاری بود خبرتان می ‏کنم.

از آن به بعد دیگر به دنبال کار نبودم، اگر کسی جایی را پیشنهاد می‌کرد برای مصاحبه می‌رفتم ولی خودم تلاشی برای یافتن شغل نمی‎کردم. حجاب برایم مهم‌تر بود.

از دوسال پیش زندگینامه‎ی علما را می‎خواندم، کتاب‎هایی با روح معنویت. تازه فهمیده بودم چه چیزی در درون من گم شده است که این‎گونه روحم بی‎قراری می‎کند. مدتی بود نمازهایم راضیم نمی‎کرد، روحم آرام نبود، اضطرابی پنهان در من شعله می‎گرفت. کتاب‎خوان حرفه‎ای بودم، رمان زیاد می‎خواندم، مخصوصا رمان‌های آمریکای لاتین. برای رمان‎های ایرانی نیز، مغرورانه، احترامی قائل نبودم، زیرا جز حرف‎ها و ماجراهای عاشقانه‎ی پیش‎پاافتاده حرفی برای گفتن نداشتند، البته آن‎هایی که من دیده بودم، به همین دلیل برایشان وقت نمی‎گذاشتم.

وقتی زندگینامه‎ی علما و حرف‎های خوب دنیا را می‎خواندم، علت اضطراب‎هایم را فهمیدم. چیزی در درون من گم شده بود و خانواده‎ی آئوندیا در «صدسال تنهایی» آن‎را برایم نیافته بود. زندگی مارسل در «در جستجوی زمان از دست رفته» نیز به من کمکی نکرده بود. نباکف در «سلاخ‎خانه‎ی شماره‎ی 5» مرا محکوم به سکوت کرده بود. نیچه، این ضد زن آلمانی، نیز نتواسته بود کاری برای اضطراب‎های روحم بکند که شاید خودش و عقاید پوچ‎گرایانه‎اش در «چنین گفت زرتشت» یا «حکمت شادان» عامل نگرانی‎های روح من بوده است. اما علما در دوسالی که من شرح زندگی‎شان را می‎خواندم، به من گفتند در لابه‎لای آیات خدا، خودم را بیابم.

یکی دوبار نیز کارشناسی ارشد شرکت کردم، حتی رشته‎ی روزنامه‎نگاری که خیلی دوست داشتم. دوره‎ی خبرنگاری در باشگاه خبرنگاران نیز دیدم، اما فرصتی نشد که در این زمینه کار کنم.

یکی از اقوام مرا برای کار به شرکتی معرفی کرد، خوشبختانه حجابم برایشان مسئله نبود. مصاحبه شدم و قرار شد به من خبر دهند که از چه زمانی به کار مشغول شوم، که تا یک‎سال خبر ندادند.

هنوز کتاب می‎خواندم و هفته‎ای یک‎بار به پایگاه بسیج می‎رفتم. چندماهی بود که از مصاحبه‎ی من گذشته بود و هیچ خبری نبود. می‎دانستم که مرا برای کار خبر نمی‎کنند، اما برایم مهم نبود. خرداد بود که متوجه شدم حوزه ثبت‎نام می‎کند، من نیز ثبت‎نام کردم. مدرک دانشگاهیم مرا از آزمون معاف کرد و فقط مصاحبه شدم. جواب مصاحبه را تلفنی خبر می‎دادند. اما دیر شده بود، فکر می‎کردم قبول نشده‎ام.

… ادامه دارد