واپسین ساعات عمر پربرکت حضرت ختمی‌مرتبت است، مردی از سلاله پاکان که تمام زندگی‌اش را صرف تربیت و هدایت خلق کرده است؛ چه آن‌زمان که در خلوت غار حرا سر بر آستین تفکر و یادکرد خدای احد می‌گذاشت و حلف‎الفضول و محمد امین و تربیت حضرت امیر را در کارنامه خویش ثبت می‌کرد و چه زمانی‌که در همان غار حرا صدای ملکوتی جبرئیل را شنید که: “بخوان به نام پروردگارت"؛ او معلم اخلاق مردم سرزمینش بود.

حال که ساعات پایانی عمر شریف اوست، بدون در نظرگرفتن شهادت یا رحلت، یک نکته انسان را می‌آزارد. جاهلیتی که در این ساعات پایانی خستگی را بر تن حضرتش باقی گذاشت. جهل مردی که مقام عصمت و ولایت پیامبرش را درک نکرد و اورا متهم به هذیان‌گویی نمود تا بتواند سقیفه، این ننگ بزرگ تاریخ را مدیریت و رهبری کند.

تاریخ تکرار می‌شود. روزی‌که سرزمین وحی عزادار سبط اکبر است، بار دیگر جاهلیت خودی نشان می‌دهد، آن‌جا که تیرها به اشاره کجاوه‌نشین جمل، تابوت نوه پیامبر را نشانه می‌گیرد.

این روزهای مدینه و غربت دلگیرش به اشک می‌گوید ببار و برای مهدی فاطمه خالصانه دعا کن که جهل نیز خسته شده و می‌خواهد بمیرد و بیش از این روسیاه برگه‌های تاریخ نشود.

پدر و دختر بودند و از بصره به کربلا می‌رفتند. پدر پیر و بیمار بود، حنجره‌اش را در زندان‌های صدام از دست داده بود و نمی‎توانست صحبت کند. دختر نیز یک پایش را در اولین پیاده‌روی بعد از سقوط صدام در اثر انفجار مین ازدست داده بود و با دو عصا راه می‌رفت.

امروز از طلبه‌های کلاس پرسیدم آیا رسالت پیامبر جواب داده  و انسان در انسانیتش پیشرفت کرده است؟ می‌گفتند: بله، جواب داده است. پرسیدم: پس چگونه است که در سال 61 هجری به فاصلة پنجاه‌سال از وفات پیامبر، عاشورا رقم خورده است؟ چه پیشرفتی حاصل شده است؟ انسانیت که در روز عاشورا تمام شد، ثارالله شهید شد و بر بدن مبارکش اسب‌ها هنرنمایی کردند.

همان‌هایی که صحابة پیامبر بودند یا فریاد هل من ناصر ینصرنی را نشنیدند و خوابیدند و یا شنیدند و در صف دشمن ایستادند که بیایند و ببُرَند و ببَرند و بسوازنند و شامی بسازند که در خاطرة حضرت سجاد از روز عاشورا نیز درد عمیق‌تری ایجاد کند. پیشرفت انسانیت کجاست؟

هریک از طلبه‌ها چیزی می‌گفتند و من رد می‌کردم. به آن‌ها نشان می‌دادم که رسالت پیامبر جواب نداده و در عصر حاضر فرزندانی هم‌چون داعش دارد که مانند عاشورا، عاشوراها می‌سازند. فقط نمی‌کشند، بلکه … .

در ذهن طلبه‌ها چالش ایجاد شده بود و پاسخ می‌خواستند، اما من عادت ندارم پاسخ‌های دقیق بدهم که خودشان به جواب برسند. فقط گفتم: چه شده است که حدود چهارده قرن پس از عاشورا 20 میلیون انسان با پای پیاده به کربلای حسین می‌روند و خبرش در 60 ثانیه در کشوری اروپایی مصباح الهدایة جوانی مسیحی می‌شود؛ او به کربلا می‌آید و در کشتی نجات حسین می‌نشیند و به سیل عاشقان متصل می‌گردد؟ واقعا چه شده است؟

خیمه‎ها برپا شده است و هرکس در چادر خود رنج سفر از مدینه تا این سرزمین را از تن می‎زداید و به آینده می‎اندیشد، آینده‎ای نه‎چندان دور.
امشب دوم محرم، سالروز ورود کاروان حضرت حسین علیه‌السلام به سرزمین نینواست، سرزمین سختی و بلا.
چقدر ورود حسین علیه‎السلام در این سرزمین به مباهله‌ی‎ جدّش حضرت ختمی‌ مرتبت شباهت دارد، زیرا او نیز با زنان و کودکان و مردانی اندک در روز عاشورا با سران کفر و نفاق محاجّه نمود.
مردان اندک کربلا تاریخ را به‌خاطر مردانگی‌شان خجالت‌زده کردند. قصه‎ی حبیب بن مظاهر، زهیر بن قین، فرزندان امّ‌البنین و… از تاریخ صفحات اضافه برای ثبت بزرگ‎ مردی‎شان طلب کردند. آنان‎که اصالت ولایت را فهم نمودند و برایش جنگیدند و خونشان را هدیه دادند.
تاریخ‎نویسان در سال 61 هجری کاغذها و قلم‌های پردارشان را برداشتند و حوادث سخت روزهای سخت را نگاشتند.
آن‎ها نوشتند که مردان شرور تاریخ در چنین روزهایی در حال صیقل دادن لبه‌های شمشیرهایشان بودند که با آن بزرگان عصر و آل‎الله را از صفحه‎ی روزگار محو کنند؛ چه خیال باطلی! هزار و سیصد و شصت و هفت سال است که بیرق عزا برافراشته شده و در غم ازدست رفتن ولایت، ناله‌ها زمین را پر کرده است.
لعن‌ کردن‎ها که تمامی ندارد، همیشه عاشق ولایتی هست که لعن کند صاحبان شرّ را:
اللهم العن کسانی‌ را که نعل‎های تازه به اسبان تندروی‎شان زدند که سینه‌ی فرزندان خانه‎ی وحی را با آن بکوبند.
اللهم العن حرمله‎ها را که تیرهایشان را تیز کردند که گلوی نوزادان را بشکافند.
اللهم العن سیاهی‌لشکران را که دل دختران خیمه‌ها را ترساندند.
اللهم العن سوارانی که خیمه‌ها را غارت کردند و سوزاندند که متاعی اندک از دو روزه‌ی دنیا برچینند.
اللهم العن پیاده‎هایی را که گوش و گوش‎واره با هم دزدیدند.
البته هنوز هم شقاوت و بدی در کار است و انسان‎های پلید در کلاس درس شیطان می‌نشینند و او آن‌ها را تعیین سطح می‎کند و به هریک چیزی می‌آموزد
رانده‎ شده‎ی درگاه رحمت الهی، آن‎روزها به شاگردان کلاسش آموخت که خیمه‌های دوم محرم در دهمین روز باید خاکستر شوند و دل دختران بترسد که شد آن‌چه نباید می‌شد.
آن‎روز، شیطان، این استاد قهار به برخی وعده‎ی ملک ری داد و به او آموخت که خورشید را چگونه بر نیزه بلند کند، امروز نیز به برخی دیگر می‌آموزد که در شهادت حسین علیه‌السلام خوشحال باشند و بخیل نباشند که کشندگان حسین علیه‎السلام به بهشت بروند. اینان گویی فقط ارحم‎الراحمین را شناخته‎اند و شدید العقاب را نیافته‎اند، زیرا درب مهبط الوحی را نکوفته‌اند.
اللهم العن شیطان و شاگردانش را که انسانیت را به یغما بردند، اللهم العن…

پی‎نوشت: برخی صوفیه معتقدند که همه‌ی انسان‎ها چه بدی کنند و چه خوبی به بهشت می‌روند، حتی شمر و سنان و یزید و.. . آنان می‌گویند شمر کار بزرگی انجام داده که امام علیه‌السلام را به درجه‌ی شهادت رسانده است. می‌گوییم بله، او امام را شهید نمود، اما شقاوت و بدی زیبنده‌ی انسانیت نیست و در فطرت انسان نهاده نشده است. در هیچ جای شرع نیامده که کشندگان آل‌الله به بهشت می‌روند. خداوند همان اندازه که ارحم‌الراحمین است، شدید العقاب نیز هست.

امروز جمله‎ای شنیدم که از یک‎سو روحم تازه شد و از سوی دیگر دلم گرفت. جمله این بود: علی علیه‎السلام نمی‎توانست فقر را ریشه‎کن کند بلکه تحمل آن‌را آسان می‎کرد. 

روحم تازه شد، زیرا امام اول من، همان‎که ادعا می‎کنم شیعه‌ی او هستم، روزگاری به‎خاطرگرسنگان گرسنه بود، کار می‎کرد و کم می‎خورد، درد مردم را می‎شناخت، چون آن‎را تجربه می‌کرد.

علی علیه‎السلام همان است که دوست داشت در گرمای تابستان حجاز روزه بگیرد و سخت کار کند، چاه حفر کند، نخلستان ایجاد کند، آن‎ها را وقف نماید و افطار که می‎شود غذایش را ببخشد. او از سلاله‎ی پاکان است، از نسل ابراهیم و اسماعیل، آنان‎که روزی به خاطر خدا قربانی می‎کنند و روزی دیگر قربانی می‎شوند.

دلم گرفت، زیرا صاحب‎منصبان عصر من وقت ندارند نامه‌ی مولا به مالک اشتر را بخوانند، وقتشان در مذاکرات بیهوده هدر می‌رود، صبحانه‎ها و ناهارهای کاری اجازه نمی‌دهند یک‌بار حتی نامه‎‌ی مولا را از پرِ شال مالک درآورند و بخوانند، فقط بخوانند. 

دلم گرفت، زیرا مولای ما در شهر خویش و در میان اقوام و آشنایانش غریب بود و امروز نیز در میان شیعیان و محبانش غریب است.

مولای غریب تاریخ بشر! چند روزی از غدیر می‌گذرد، مباهله نیز آمد، انفسنای قرآن، جان پیامبر! جهان در زشتی غرق شده است و دوستداران انسانیت و آزادی تشنه‌اند، اما کسی نیست به آن‎ها آب گوارا بدهد، آن‎ها تشنه‎ی آب سرچشمه‎اند. مولای غریب! می‌دانم هنوز جگرمان نسوخته که اگر سوخته بود، فرزند منتظَر شما می‌آمد.

می‌شود در مباهله دعا کنید تشنه‌ی سرچشمه شویم که زودتر بجوشد و خستگی را از تن جهان خسته بزداید؟ دعای شما مستجاب است و من می‌خواهم تشنه شوم و هیچ آبی مرا سیراب نکند، دعا کنید تشنه شوم.
پی‌نوشت:

انفسنا در آیه‌ی مباهله به‌معنای جان ماست که نشان می‌دهد امیرالمؤمنین علیه‎السلام جان پیامبر هستند.

به قلم: #شهره_شریفی

غدیر مبارک

برای آن‎ها که پا در رکاب ولایت برای ظهور ولایت مبارزه می‎کنند،

برای آن‌ها که تفنگ بر دوش می‎گیرند و مرزها را امن می‌کنند، که اگر ولی آمد، جانشان را تقدیم کنند،

برای آن‌ها که قلم بر دست می‎گیرند و ولایت را برای محبانشان تفسیر می‎کنند

غدیر برای آن‌ها که اورا دوست دارند و منتظر فرزندش هستند، مبارک.

غدیر برای فرزندش مبارک.

همان‎که منتظر است بیاید و جهان بی‌ولایت را نجات دهد.