امروز جمله‎ای شنیدم که از یک‎سو روحم تازه شد و از سوی دیگر دلم گرفت. جمله این بود: علی علیه‎السلام نمی‎توانست فقر را ریشه‎کن کند بلکه تحمل آن‌را آسان می‎کرد. 

روحم تازه شد، زیرا امام اول من، همان‎که ادعا می‎کنم شیعه‌ی او هستم، روزگاری به‎خاطرگرسنگان گرسنه بود، کار می‎کرد و کم می‎خورد، درد مردم را می‎شناخت، چون آن‎را تجربه می‌کرد.

علی علیه‎السلام همان است که دوست داشت در گرمای تابستان حجاز روزه بگیرد و سخت کار کند، چاه حفر کند، نخلستان ایجاد کند، آن‎ها را وقف نماید و افطار که می‎شود غذایش را ببخشد. او از سلاله‎ی پاکان است، از نسل ابراهیم و اسماعیل، آنان‎که روزی به خاطر خدا قربانی می‎کنند و روزی دیگر قربانی می‎شوند.

دلم گرفت، زیرا صاحب‎منصبان عصر من وقت ندارند نامه‌ی مولا به مالک اشتر را بخوانند، وقتشان در مذاکرات بیهوده هدر می‌رود، صبحانه‎ها و ناهارهای کاری اجازه نمی‌دهند یک‌بار حتی نامه‎‌ی مولا را از پرِ شال مالک درآورند و بخوانند، فقط بخوانند. 

دلم گرفت، زیرا مولای ما در شهر خویش و در میان اقوام و آشنایانش غریب بود و امروز نیز در میان شیعیان و محبانش غریب است.

مولای غریب تاریخ بشر! چند روزی از غدیر می‌گذرد، مباهله نیز آمد، انفسنای قرآن، جان پیامبر! جهان در زشتی غرق شده است و دوستداران انسانیت و آزادی تشنه‌اند، اما کسی نیست به آن‎ها آب گوارا بدهد، آن‎ها تشنه‎ی آب سرچشمه‎اند. مولای غریب! می‌دانم هنوز جگرمان نسوخته که اگر سوخته بود، فرزند منتظَر شما می‌آمد.

می‌شود در مباهله دعا کنید تشنه‌ی سرچشمه شویم که زودتر بجوشد و خستگی را از تن جهان خسته بزداید؟ دعای شما مستجاب است و من می‌خواهم تشنه شوم و هیچ آبی مرا سیراب نکند، دعا کنید تشنه شوم.
پی‌نوشت:

انفسنا در آیه‌ی مباهله به‌معنای جان ماست که نشان می‌دهد امیرالمؤمنین علیه‎السلام جان پیامبر هستند.

به قلم: #شهره_شریفی