ای‌کاش فلانی‌ها سقیفه را نمی‌ساختند، روضه‌ی کوچه‌ی بنی‎هاشم نمی‌‎سرودند. ای‎کاش همه می‌فهمیدند “من کنت مولاه فعلی مولاه” یعنی هم دوست داشتن علی علیه‌السلام و هم پذیرفتن سایه‌ی پرچم او. کاش هیهات من الذّله‌ی روز عاشورا، گوش‌ها را باز و چشم‌ها را بیدار می‌کرد.

اگر مردم در قرن‌های اول ظهور اسلام، اسلام را درست می‌فهمیدند و می‌دانستند دنیا دو روز است و روزی جایشان روی کاغذ است و به پدرانشان می‎پیوندند، امروز این‌همه فرقه و مذهب دروغین دنیای پیرامون ما را پر نمی‌کرد و سارق روح بشر نمی‌شد، آن‎ها را از عبادت خدا به عبادت شیطان دعوت نمی‎نمود.

طلایه‎داران معنویت نوین، با راه رفتن پشت سر شیطان روزی به غرفه‌ی  فعالان فرهنگی  در دزفول هجوم می‌برند، روز دیگر در خیایان پاسداران قدرت‌نمایی می‌کنند، چند روز بعد با هدیه‌ی گل به مردم مظلوم‌نمایی می‌کنند و در آخرین هجمه‌ی این طاغوت‌های زمان، سفارت ایران در لندن هدف قرار می‌گیرد.

یادمان باشد، آن‌هایی که روزی خاورمیانه را تقسیم کردند، بهائیت را در ایران و وهابیت را در عربستان شکل دادند، حافظ منافع همه‌ی معنویت‌های دروغینی هستند که در اتاق‎های فکرشان برای سیطره‎ی خود بر جهان ساخته‎اند؛ این معنویت‎ها برخاسته از دنیای اسلام باشد یا مسیحیت، فرقی نمی‎کند.

اینان رکب‎خورده‎ی حیله‎ی شیطان هستند که به خاطر خدایی کردن در زمین، روزی به آدم علیه‎السلام حسادت کرد و خواست خودش خلیفه‎ی خدا باشد. حال‌که فرزندان آدم در زمین به دنبال تعالی معنوی هستند، به آن‎ها معنویت‎های کاذب می‎دهد؛ او به عزت خدا قسم خورده که فرزندان آدم را گمراه کند. برخی انسان‎ها نیز، متأسفانه، به او در اشاعه‎ی خرافات و دین‎گریزی در لباس دین کمک می‎کنند.

پس باید به این سازندگان معنویت و پیروان خدایان دروغین و اشاعه‌گران شرک اعتماد نکنیم و خرافه‎هایشان در باب دین و دیانت را نپذیریم، تا از گرفتارشدن در دام تبلیغاتشان در امان بمانیم.

وقتی که دانه ای و در دل خاک قرار داری، برای جوانه زدنت لحظه شماری می شود. مثل کودک به مراقبت احتیاج داری، به آبیاری و بهره مندی از نورخورشید. نهال که می شوی از تماشای جوانی ات، لذت می بریم.

وقتی  شکوفه می دهی و عطر افشانی می کنی، مشام جانمان را طراوت می بخشی. به ثمر که می نشینی، کام مان را شیرین می کنی. با سرسبزی ات هوای پاک برایمان به ارمغان می آوری. سایه ات را از کسی دریغ نمی کنی. میزبان پرندگان می شوی برای لانه سازی شان.

پدری برای دخترکی تاب می بندد از شاخه ات. پاییز هم که می شود، زیبایی ات خیره کننده است. و زمانی هم می رسد که برای ساختن سقف خانه ای،دری، پنجره ای، میزی و..فدا می شوی.

این ها گوشه ای از داستان دنیای تو بود. اما می خواهم از نگاه دین تو را روایت کنم. در قرآن کریم، خداوند بزرگ تو را نماد قدرت خود معرفی کرده است. پیامبر  (ص)  هم فرموده است که در نزد او  شکستن شاخه ی درختان به منزله ی شکستن بال فرشتگان است.

وقتی به بار می نشینی، به اندازه ای که میوه می دهی، برای صاحبت،  پاداش  می نویسند. حتی بعد از فوت او، برایش صدقه ی جاریه محسوب می شوی. خوش به حال تو که سراسر خیر و برکتی در دنیا و آخرت. اما  بی خبر از ارزش و اعتبار والای تو،  در حقت جفا می شود آن روزی که  به بهانه ی ساخت جاده و ویلا، جانت را می گیرند و جریمه اش را پرداخت می کنند. نمی دانم این پرداخت جریمه، ظلم به تو را جبران می کند یا نه!

تنها تو که نبودی! گزینه های زیادی برای انتخاب وجود داشت. اگر ناراحت نمی شوی باید بگویم بعضی رقیبانت یک سر و گردن از تو بالاتر بودند؛ زیبا، خانواده دار، توانمند و به روز. که از مقابل هر کدامشان رد می شدم عشوه گری می کردند و دل مرا می لرزاندند.

حق بده به من که وسوسه شوم و تعلل کنم، وقتی که حتی در مرحله ی تحقیق سوابق خانوادگی،  آنها کارنامه ی درخشان تر از کیشان تو داشتند.

تا اینکه بزرگمان توصیه به این اقدام کرد. منتی نیست. من افق دیدم را آنقدر وسیع کردم که آینده ی نسلم هم در آن بگنجد. عقل کلان نگرم می گوید اگر حمایتم را از تو دریغ کنم روز به روز  نحیف تر خواهی شد و رقیبانت روز به روز فربه تر. 

کدام جوانمردی بچه محل خود را به یک غریبه می فروشد؟! تو سر و سامان بگیری منفعتش به همه ی اهالی میرسد.

اما تو هم قول بده با من راه بیایی. روسفیدم نمایی. وسط راه کارم را لنگ نگذاری. قبول؟ طوری رفتار کن که اگر کسی نظر از من بپرسد با افتخار بگویم از “کالای ایرانی” راضی ام!.

دو خواهر دست‎فروش در متروی تهران کار می‎کنند. خواهر کوچک‎تر که شاید 8-9 ساله باشد براق‎کننده‎ی کفش می‎فروشد، خم می‎شود و کفش خانمی را براق می‎کند. خانم با اکراه پایش را عقب می‎کشد، دختربچه اما با سماجت کفش را براق می‎کند، حرفی نمی‎زند، زن براق‎کننده نمی‎خرد و بعد از رفتن دختر به کفش‏هایش نگاه می‎کند و لبخند رضایت می‎زند.

پیرزنی نفس حرف زدن ندارد، چند بیسکوییت در دست دارد و به مردم نشان می‎دهد که از او بخرند. پیرمردی کف مترو می‎نشیند و با دستان لرزان ساکش را باز می‎کند و جوراب‎هایی از آن درمی‎آورد و می‎خواهد که مردم از او بخرند که برای تکه نانی اندک سرش جلوی فرزندانش خم نباشد.

زنی تا ساعت 12 شب در مترو کار می‌کند که شهریه‎ی دانشگاه فرزندانش را بدهد. مرد جوانی نیز چند خرده‎ریز در دست دارد که بفروشد که آخر شب با همسرش به خاطر کفش پاره‎ی فرزندش دعوا نکند.

اما در بحبوحه‎ی سختی‎های مردم، سوز سرمای شب کرمانشاهی‎ها که در چادر خوابیده‎اند، عزای نفتکش سانچی، تحریم‎ها و یاوه‎گویی‎های هر روز رئیس جمهور آمریکا، داغ بودجه‎ی سال 97، اختلاس‎های برخی مسئولین، اغتشاشات اخیر شهرهای ایران بر سر گرانی، در آن‎سوی شهر هنرمندی کشتی مطلایش را رونمایی می‎کند.

نه این‎که تمام کشتی از طلا باشد، نه، مقدار اندکی طلا دارد، اما این مهم نیست که ساخت این کشتی چقدر هزینه دارد. مهم تبلیغی است که برایش می‎شود، اگر نمی‎گفتند کشتی مطلا و بعد توضیح می‎دادند که در این کشتی مقدری آب طلا استفاده شده، این اثر هنری این اندازه با هجمه مواجه نمی‎شد.

نفس عمل خوب است، الهام از آیات قرآن و احادیث برای خلق آثار هنری حتما کار خیری است، اما نوع معرفی‎اش در فضای رسانه قطعا به آن ارزش می‎دهد یا از ارزش آن می‎کاهد. به نظرم در حق این اثر هنری جفا شده است، چراکه در معرفی آن از واژگان درست و متناسب با فضای عمومی کشور استفاده نشده است.

با وجود این! دلم برای قرآن می‎سوزد، نیکی به والدینش را فراموش می‎کنیم و پدران و مادرانمان را به دستفروشی می‎گماریم، نوازش سر ایتامش را از یاد می‎بریم و کودکان را از بازی‎های کودکانه جدا می‎سازیم که چسب بفروشند و فال حافظ جابه‎جا کنند، اقسطوا و اعدلویش را کناری می‎نهیم که دوستان و بستگانمان بخورند و بیاشامند و اسراف کنند، بعد کلامش را با خط مطلا می‎نویسیم و در بوق و کرنا می‎کنیم که هنر است. آری هنر است.

اما دوستان! فراموش نکنیم هنرمند واقعی کسی است که بندگی خالق قرآن کند، از پنت‎هاوس شمال شهر بگذرد، برای اسکی به فنلاند نرود، دلش هوای آثار باستانی مدرن دبی را نکند، پاکی‎اش را خرج جزایر ترکیه نسازد، اما دختری را از دست‎فروشی جدا کند و سر میز کلاس درس بنشاند، برای پدر و مادری مقرری قرار دهد که این چند صباح آخر عمر را آسوده باشند، بدون استرس نان اندک شب، که اگر این‎گونه بود و ثروتمندان وظایفشان را انجام می‎دادند، نباید معنای کلمه‎ی فقر را می‎دانستیم.

دوستان هنرمند و هنرشناس، بیاییم فرمان خدایمان را در متن زندگی‎هایمان به تصویر بکشیم نه آن‎که صرفا کلمات قرآنش را با طلا بنویسیم. نمی‎دانم آیا تفاوتی میان قرآن مطلا، هرچند با طلای اندک، با کعبه‎ی مطلای آرزوهای ابن زبیر در فیلم مختار وجود دارد؟ اگر آرزوهایمان را مدیریت کنیم، زندگی تصویر بهتری نخواهد داشت؟

البته این هشدارها تنها به خالق این دست آثار نفیس نیست، این هشدار پیش از هر چیز متوجه دارندگان ثروت است که چند صباح عمر را در پی خوشی‎های ناچیز این دنیا سپری می‎کنند و شاید از وجود چنین آثار نفیسی نیز برای رسیدن به دنیایشان بهره ببرند. هرچند گمان نمی‎کنم لذت تامّ و تمامی نیز ببرند، که فطرت آدمی‎زاد برای چیز دیگری طراحی شده است.