ای‌کاش فلانی‌ها سقیفه را نمی‌ساختند، روضه‌ی کوچه‌ی بنی‎هاشم نمی‌‎سرودند. ای‎کاش همه می‌فهمیدند “من کنت مولاه فعلی مولاه” یعنی هم دوست داشتن علی علیه‌السلام و هم پذیرفتن سایه‌ی پرچم او. کاش هیهات من الذّله‌ی روز عاشورا، گوش‌ها را باز و چشم‌ها را بیدار می‌کرد.

اگر مردم در قرن‌های اول ظهور اسلام، اسلام را درست می‌فهمیدند و می‌دانستند دنیا دو روز است و روزی جایشان روی کاغذ است و به پدرانشان می‎پیوندند، امروز این‌همه فرقه و مذهب دروغین دنیای پیرامون ما را پر نمی‌کرد و سارق روح بشر نمی‌شد، آن‎ها را از عبادت خدا به عبادت شیطان دعوت نمی‎نمود.

طلایه‎داران معنویت نوین، با راه رفتن پشت سر شیطان روزی به غرفه‌ی  فعالان فرهنگی  در دزفول هجوم می‌برند، روز دیگر در خیایان پاسداران قدرت‌نمایی می‌کنند، چند روز بعد با هدیه‌ی گل به مردم مظلوم‌نمایی می‌کنند و در آخرین هجمه‌ی این طاغوت‌های زمان، سفارت ایران در لندن هدف قرار می‌گیرد.

یادمان باشد، آن‌هایی که روزی خاورمیانه را تقسیم کردند، بهائیت را در ایران و وهابیت را در عربستان شکل دادند، حافظ منافع همه‌ی معنویت‌های دروغینی هستند که در اتاق‎های فکرشان برای سیطره‎ی خود بر جهان ساخته‎اند؛ این معنویت‎ها برخاسته از دنیای اسلام باشد یا مسیحیت، فرقی نمی‎کند.

اینان رکب‎خورده‎ی حیله‎ی شیطان هستند که به خاطر خدایی کردن در زمین، روزی به آدم علیه‎السلام حسادت کرد و خواست خودش خلیفه‎ی خدا باشد. حال‌که فرزندان آدم در زمین به دنبال تعالی معنوی هستند، به آن‎ها معنویت‎های کاذب می‎دهد؛ او به عزت خدا قسم خورده که فرزندان آدم را گمراه کند. برخی انسان‎ها نیز، متأسفانه، به او در اشاعه‎ی خرافات و دین‎گریزی در لباس دین کمک می‎کنند.

پس باید به این سازندگان معنویت و پیروان خدایان دروغین و اشاعه‌گران شرک اعتماد نکنیم و خرافه‎هایشان در باب دین و دیانت را نپذیریم، تا از گرفتارشدن در دام تبلیغاتشان در امان بمانیم.