دو خواهر دست‎فروش در متروی تهران کار می‎کنند. خواهر کوچک‎تر که شاید 8-9 ساله باشد براق‎کننده‎ی کفش می‎فروشد، خم می‎شود و کفش خانمی را براق می‎کند. خانم با اکراه پایش را عقب می‎کشد، دختربچه اما با سماجت کفش را براق می‎کند، حرفی نمی‎زند، زن براق‎کننده نمی‎خرد و بعد از رفتن دختر به کفش‏هایش نگاه می‎کند و لبخند رضایت می‎زند.

پیرزنی نفس حرف زدن ندارد، چند بیسکوییت در دست دارد و به مردم نشان می‎دهد که از او بخرند. پیرمردی کف مترو می‎نشیند و با دستان لرزان ساکش را باز می‎کند و جوراب‎هایی از آن درمی‎آورد و می‎خواهد که مردم از او بخرند که برای تکه نانی اندک سرش جلوی فرزندانش خم نباشد.

زنی تا ساعت 12 شب در مترو کار می‌کند که شهریه‎ی دانشگاه فرزندانش را بدهد. مرد جوانی نیز چند خرده‎ریز در دست دارد که بفروشد که آخر شب با همسرش به خاطر کفش پاره‎ی فرزندش دعوا نکند.

اما در بحبوحه‎ی سختی‎های مردم، سوز سرمای شب کرمانشاهی‎ها که در چادر خوابیده‎اند، عزای نفتکش سانچی، تحریم‎ها و یاوه‎گویی‎های هر روز رئیس جمهور آمریکا، داغ بودجه‎ی سال 97، اختلاس‎های برخی مسئولین، اغتشاشات اخیر شهرهای ایران بر سر گرانی، در آن‎سوی شهر هنرمندی کشتی مطلایش را رونمایی می‎کند.

نه این‎که تمام کشتی از طلا باشد، نه، مقدار اندکی طلا دارد، اما این مهم نیست که ساخت این کشتی چقدر هزینه دارد. مهم تبلیغی است که برایش می‎شود، اگر نمی‎گفتند کشتی مطلا و بعد توضیح می‎دادند که در این کشتی مقدری آب طلا استفاده شده، این اثر هنری این اندازه با هجمه مواجه نمی‎شد.

نفس عمل خوب است، الهام از آیات قرآن و احادیث برای خلق آثار هنری حتما کار خیری است، اما نوع معرفی‎اش در فضای رسانه قطعا به آن ارزش می‎دهد یا از ارزش آن می‎کاهد. به نظرم در حق این اثر هنری جفا شده است، چراکه در معرفی آن از واژگان درست و متناسب با فضای عمومی کشور استفاده نشده است.

با وجود این! دلم برای قرآن می‎سوزد، نیکی به والدینش را فراموش می‎کنیم و پدران و مادرانمان را به دستفروشی می‎گماریم، نوازش سر ایتامش را از یاد می‎بریم و کودکان را از بازی‎های کودکانه جدا می‎سازیم که چسب بفروشند و فال حافظ جابه‎جا کنند، اقسطوا و اعدلویش را کناری می‎نهیم که دوستان و بستگانمان بخورند و بیاشامند و اسراف کنند، بعد کلامش را با خط مطلا می‎نویسیم و در بوق و کرنا می‎کنیم که هنر است. آری هنر است.

اما دوستان! فراموش نکنیم هنرمند واقعی کسی است که بندگی خالق قرآن کند، از پنت‎هاوس شمال شهر بگذرد، برای اسکی به فنلاند نرود، دلش هوای آثار باستانی مدرن دبی را نکند، پاکی‎اش را خرج جزایر ترکیه نسازد، اما دختری را از دست‎فروشی جدا کند و سر میز کلاس درس بنشاند، برای پدر و مادری مقرری قرار دهد که این چند صباح آخر عمر را آسوده باشند، بدون استرس نان اندک شب، که اگر این‎گونه بود و ثروتمندان وظایفشان را انجام می‎دادند، نباید معنای کلمه‎ی فقر را می‎دانستیم.

دوستان هنرمند و هنرشناس، بیاییم فرمان خدایمان را در متن زندگی‎هایمان به تصویر بکشیم نه آن‎که صرفا کلمات قرآنش را با طلا بنویسیم. نمی‎دانم آیا تفاوتی میان قرآن مطلا، هرچند با طلای اندک، با کعبه‎ی مطلای آرزوهای ابن زبیر در فیلم مختار وجود دارد؟ اگر آرزوهایمان را مدیریت کنیم، زندگی تصویر بهتری نخواهد داشت؟

البته این هشدارها تنها به خالق این دست آثار نفیس نیست، این هشدار پیش از هر چیز متوجه دارندگان ثروت است که چند صباح عمر را در پی خوشی‎های ناچیز این دنیا سپری می‎کنند و شاید از وجود چنین آثار نفیسی نیز برای رسیدن به دنیایشان بهره ببرند. هرچند گمان نمی‎کنم لذت تامّ و تمامی نیز ببرند، که فطرت آدمی‎زاد برای چیز دیگری طراحی شده است.