مادر، خانه را آب و جارو کرده بود. غذای مورد علاقه‌ی بچه‌ها و نوه‌هایش را پخته و منتظر آمدنشان بود. فرزندانش، معمولا روزهای جمعه، به خانه‌اش می‌آمدند و خانه بوی زندگی می‌گرفت. آن روز اما، هیچ‎کدام از بچه‌ها نیامدند و غذاهای مادر به انتظار میهمان در قابلمه‌ها ماند.

مادر گوشی را برداشت و به تک‌تک دخترها و پسرهایش زنگ زد و از آن‌ها پرسید که چرا امروز نیامده‌اید. همه‌شان گفتند: “خودت دوست نداری ما به خانه‌ات بیاییم. بچه‌ها سروصدا می‌کنند ناراحت می‌شوی. ظرف‌ها را می‌شوییم، می‌گویی مراقب باشید بشقاب‌هایم را لب‌پر نکنید. دائما غر می‌زنی، به بچه‌ها تشر می‌زنی و اعصابشان را نداری. ما هم تصمیم گرفتیم دیر به دیر بیاییم که مزاحم آسایشت نشویم.”

مادر با آخرین دخترش که حرف زد، مدتی طولانی در سکوت فرو رفت و دانه‌های اشک را به میهمانی گونه‌هایش فرستاد؛ دلش برای بچه‌هایش تنگ شده بود. با خودش فکر می‌کرد: بچه‌ها راست می‌گویند، حساس و زودرنج شده، نوه‌هایش از دیوار راست بالا می‌روند و او ناراحت می‌شود. بچه‌ها فوتبال می‌بینند و گُل، گُل می‌گویند و او ناراحت می‌شود. نگران لب‌پر شدن ظرف‌ها و لک‌های روی فرش و مبلش هم هست.

اما بچه‌هایش بدانند، انسان به پیری که نزدیک می‌شود، سودا در او غلبه می‌کند. در این حالت، حوصله محبت کردن ندارد اما توقع محبت دارد. راه‌حل یقینا، دوری نیست. بلکه فواصل دیدار را زیاد و مدت حضورشان را کم کنند. محبت به افراد سودایی، سودا را در آن‌ها کاهش می‌دهد. با این نگاه به آیه قرآن توجه کنیم که می‌فرماید: «وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّياني‏ صَغيرا» (سورة اسراء، آیة24)؛ «و از سر مهر، بال فروتنى براى آن‌دو فرو آور؛ و بگو: پروردگارا! آن‌دو را رحمت كن، همان‌گونه كه مرا در خردى پرورش دادند.»

یادمان باشد، کودکی ما در غرزدن‌های مداوم ، استرس‌ها و ترس‌های نبودنشان و بودن در آغوش پرمهرشان گذشت است. پس کم‌ترین کار این است که بال فروتنی را بگشاییم و مهر را با تمام وجود تقدیشان کنیم.