دیشب مهمان داشتیم. از دوستان خانوادگی بودند. بعد از رفتن آن ها به کارهای عقب افتاده ی آشپزخانه رسیدگی کردم. خسته از جمع و جور کردن خانه و خواباندن دخترم روی مبل‌ نشستم و کنترل تلویزیون را به دست گرفتم.

اخبار نیمه شب، مراسم تشییع یکی از پیشکسوتان فوتبال را نشان می داد. آن مرحوم را در ورزشگاه آزادی با حضور ورزشکاران و فوتبال دوستان تشییع کردند و او بعد از عمری دنبال توپ دویدن و غصه خوردن برای مستطیل سبز با آن همه حاشیه، در قطعه ی نام آوران در خانه ی ابدی آرام گرفت. فاتحه ای برای آن مرحوم خواندم و کانال را عوض کردم. برنامه ی گفتگوی مذهبی بود. کارشناس را می شناختم اما اسم او را به خاطر نمی آوردم. شیخ روحانی، میان سال با چهره ای نورانی. کلام ایشان مرا به فکر فرو برد. او می گفت: ما در این دنیا در کنار کسانی که دوست شان داریم، یا دوست داریم که در کنارشان باشیم، زندگی می کنیم. طبق فرمایش حضرت رسول(ص) در روز قیامت به همجواری سزاوارتریم. آنجا که فرموده است: المرء مَع مَن اَحبَّ. انسان با کسی که دوستش دارد محشور می شود.