بعضی‎ها در هوا می‎میرند، بعضی‎ها در خشکی، بعضی‎ها در دریا. بعضی‎ها را ماشین می‎زند و می‎کشد، بعضی‎ها سکته می‎کنند و دیگر بیدار نمی‎شوند، برخی نیز از بلندی می‎افتند و سرشان به جایی می‎خورد و دیگر به هوش نمی‎آیند. 

برخی از مردم نیز وقتی کسی را در حال غرق شدن در دریا می‌بینند، برای نجاتش می‎روند و نجاتش می‎دهند و غرق می‎شوند. برخی نیز بعد ار مدتها با دست‌های بسته به میان بازماندگانشان برمی‌گردند و نامشان می‌شود نام کوچه پس‎کوچه‎های شهرشان. آن‎ها برای نجات همه رفته بودند. 

برخی نیز وقتی جایی آتش می‎گیرد، یادشان می‎رود چیزی به اسم ترس هم در قاموس انسان وجود دارد. آن‎ها می‎روند و برخی را نجات می‎دهند و برخی را نمی‌توانند، روی شهامت را سفید می‎کنند و پرمی‎کشند.

برخی دیگر نیز کوله‎بارشان را می‎بندند و به یک کشور دیگ رمی‎روند و نامشان را در تاریخ ثبت می‎کنند و می‎گویند مأموریتشان در زمین این بوده که برای چیزی متعالی بجنگند. آن‎ها می‎جنگند و می‎میرند.

برخی هم اخیرا مایل‎ها دور از خانواده‎هایشان در میان آب‎ها گرفتار حریق می‎شوند و جامعه‎ای را دوباره عزادار می‎کنند و خودشان انتظاری دردناک و البته تلاش فراوانی برای زنده‎ماندن ار تجریه می‎نمایند.

رگ فقط برای همسایه نیست، برای همه ی انسان هاست، فقط نوع مردن آدم ها فرق می کند و زمانش، وگرنه همه می میرند. کاش دعایمان این باشد که خوب زندگی کنیم؛ بندگی کنیم و نور چشمی خدا باشیم که دعایمان مستجاب شود و سهممان از مردن بهنرین باشد، مثل همان هایی که دعا کردند و شهادت را در کوله پشتی خود گذاشتند.