روزی روزگاری دختران و زنان ایرانی برای حفظ پوششان جلوی چکمه‎های رضاخانی زمین خوردند، کتک خوردند، حرف شنیدند، خانه‎نشین شدند، مریض شدند، دکتر نرفتند و مُردند. صدای پای رضاخان در کوچه‎های شهرها پیچید. مردانی که تا آن‎روز جز همسر خود زنی را بی‎حجاب ندیده بودند، هم‎اینک عروسک‎هایی می‎دیدند که با همسرشان تفاوت‎ها داشت.

صدای پای رضاخان هنوز هم شنیده می‎شود، اما دیگر کسی فریاد نمی‎زند، از چادر خاکی‎شده‎اش شرمنده نمی‌شود، کسی دردش نمی‎آید، در کوچه پس‎کوچه‎ها برای حفظ چادرش نمی‎دود، زمین نمی‎خورد، به راحتی جلوی پای رضاخان تعظیم می‎کند، چکمه‎اش را تمیز می‎کند، روسری از سر برمی‎دارد، ادای احترام می‎کند، تا کمر خم می‎شود و تعظیم می‎نماید.

االبته هستند کسانی‎که بی‎توجه به صدای پای رضاخان دل در گرو چادر زهرا دارند، کم نیستند، دلشان به درد می‎آید از صدای خنده‎ی شیطان بر پهنه‎ی آسمان، زیرا جنبش سخت‎افزاری رضاخان جواب داده، با این‎که مدت‎هاست لعنت تاریخ را به جان خریده، اما هنوز هم پس‎لرزه‎های انقلاب او عمیق‎تر و شدیدتر تَن‎ مادران خفته در خاک را می‎لرزاند، مادرانی که برای حفظ چادرشان انزوا را برگزیدند. دخترانِ مادرانِ دیروز هم امروز جلوی پای رضاخان می‎ایستند و دختران بلوندشان را از روی پای او بلند می‎کنند و از دخترشان سیلی می‎خورند.

جنبش رضاخانی این‎بار نرم و آهسته، به نام زیبایی و آزادی رخ می‎نماید. کلمات آشنایی که زنان و دختران جوان با ان بزرگی را احساس می‎کنند، حضور را و شاید تمدن را. جنبش او نرم شده و دیگر سخت نیست، آهسته می‎آید و سریع می‎رباید.