ساعتم را نگاه کردم هنوز 6 دقیقه وقت بود. برای اطمینان برگشتم سمت اتاق و ساعت روی دیوار را نگاه کردم، هم خوانی نداشت. دقت ساعت دیواری بالاتر بود یا ساعت مچی، ساعت گوشی همراه می گفت؛ هیچکدام. تصمیم گرفتم کمی زودتر بروم که اگر ساعت دقیق نبود، دوستم معطل نشود.

چند دقیقه ای منتظر ماندم. خانم های همسایه طبق معمول توی کوچه نشسته بودند. از بس چون و چرا کردند به بهانه ای برگشتم منزل و در راهرو پشت درب خروجی، منتظر ماندم. چند دقیقه بعد شماره همراه دوستم روی گوشی نمایان شد و متوجه حضورش شدم. درب را که بستم صدای خانم همسایه را شنیدم که به دوستم می گفت: «خیلی منتظرت شد، دیر آمدی برگشت داخل خانه». دوستم نگاهی به گوشی همراهش انداخت و تا خواست در چشمانم نگاه کند، نگاهم را پایین انداختم.

چه اشتباهی بود زودتر آمدن.

ناخواسته، جلو در و همسایه، دوستی که یک دقیقه تاخیر نداشت را بد عهد جلوه داده بودم. تعریف خدا از وفای به عهد، عجیب دقیق  است.

 نه زودتر نه دیرتر. نکته، سر وقت!

————-

امام رضا علیه السلام:

اِنّا اَهلُ بَيْتٍ نَرى وَعدَنا عَلَينا دَينا كَما صَنَعَ رَسولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله

ما خانداني هستيم كه وعده‌هاي خود را قرضي بر گردن خود مي‌بينيم، چنان كه رسول خدا صلي الله عليه و آله چنين بود.(بحارالانوار/ج٧٥/ص٩٧)