ای‌کاش فلانی‌ها سقیفه را نمی‌ساختند، روضه‌ی کوچه‌ی بنی‎هاشم نمی‌‎سرودند. ای‎کاش همه می‌فهمیدند “من کنت مولاه فعلی مولاه” یعنی هم دوست داشتن علی علیه‌السلام و هم پذیرفتن سایه‌ی پرچم او. کاش هیهات من الذّله‌ی روز عاشورا، گوش‌ها را باز و چشم‌ها را بیدار می‌کرد.

اگر مردم در قرن‌های اول ظهور اسلام، اسلام را درست می‌فهمیدند و می‌دانستند دنیا دو روز است و روزی جایشان روی کاغذ است و به پدرانشان می‎پیوندند، امروز این‌همه فرقه و مذهب دروغین دنیای پیرامون ما را پر نمی‌کرد و سارق روح بشر نمی‌شد، آن‎ها را از عبادت خدا به عبادت شیطان دعوت نمی‎نمود.

طلایه‎داران معنویت نوین، با راه رفتن پشت سر شیطان روزی به غرفه‌ی  فعالان فرهنگی  در دزفول هجوم می‌برند، روز دیگر در خیایان پاسداران قدرت‌نمایی می‌کنند، چند روز بعد با هدیه‌ی گل به مردم مظلوم‌نمایی می‌کنند و در آخرین هجمه‌ی این طاغوت‌های زمان، سفارت ایران در لندن هدف قرار می‌گیرد.

یادمان باشد، آن‌هایی که روزی خاورمیانه را تقسیم کردند، بهائیت را در ایران و وهابیت را در عربستان شکل دادند، حافظ منافع همه‌ی معنویت‌های دروغینی هستند که در اتاق‎های فکرشان برای سیطره‎ی خود بر جهان ساخته‎اند؛ این معنویت‎ها برخاسته از دنیای اسلام باشد یا مسیحیت، فرقی نمی‎کند.

اینان رکب‎خورده‎ی حیله‎ی شیطان هستند که به خاطر خدایی کردن در زمین، روزی به آدم علیه‎السلام حسادت کرد و خواست خودش خلیفه‎ی خدا باشد. حال‌که فرزندان آدم در زمین به دنبال تعالی معنوی هستند، به آن‎ها معنویت‎های کاذب می‎دهد؛ او به عزت خدا قسم خورده که فرزندان آدم را گمراه کند. برخی انسان‎ها نیز، متأسفانه، به او در اشاعه‎ی خرافات و دین‎گریزی در لباس دین کمک می‎کنند.

پس باید به این سازندگان معنویت و پیروان خدایان دروغین و اشاعه‌گران شرک اعتماد نکنیم و خرافه‎هایشان در باب دین و دیانت را نپذیریم، تا از گرفتارشدن در دام تبلیغاتشان در امان بمانیم.

همه چیز خوب به نظر می رسد. هیجان در اوج آرامش. داد و ستد، خرید و فروش، رقص ماهیان قرمز کوچک در تنگ های بلورین، لبخندِ جاری روی لبان مردمِ کوچه وبازار، همگی حاکی از شور و شعف نزدیکی به ایّام نوروز را دارد و من با چشمانم جریانِ شیرینِ زندگی را لمس می کنم.

در همین احوالم که صدای بلندِ مردی که دخترکی را از خود می راند، توجه ام را به خود جلب می کند. چهار پنج سال بیشتر ندارد. با معصومیت تمام و صدایی که به لرزه افتاده درخواستش را از خانم دیگری تکرار می کند و باز هم در کمال ناامیدی، با دستان خسته از تحمل بارِ جین های جوراب و لباس های کهنه و پاره ی تنش، پشت ویترین مغازه ی لباس فروشی می نشیند و به لباس ها زُل می زند.

سخت در فکر دخترک بودم که تنه ام خورد به یک خانم رهگذر، به خودم آمدم. به لیست خرید و احتیاجات عیدم نگاهی انداختم، حالا قطرات اشک هم به اقلام  اضافه شده و جوهر برخی را پخش کرده. انگار برخی واقعا ضرورت ندارند!

کجایی چمرانِ بزرگ؟

مملکتم و مردمان شهرم این روزها عجیب تشنه ی دغدغه های روح بلندت مانده اند. از همان دوران کودکی که برای خریدِ نان رفتی و پولش را به فقیری کمک کردی و بدون نان به خانه برگشتی. تا وقتی که سال ها بعد این گونه قلم را به تسخیر دغدغدهای روح بلند انسانی ات در آوردی: « من آه صبحگاهم! من فریادم! من ناله ی دلخراش یتیمان دل شکسته ام که در نیمه های شب از فرط گرسنگی از خواب بیدار می شوند… من آه صبحگاهم که از سینه ی پرسوز بیوه زنان سرچشمه می گیرم و همراه نسیم سحری به جست و جوی قلب ها و وجدان های بیدار به هر سو می روم و آنقدر خسته می شوم که از پای می افتم…»

آفتابِ پنجشنبه غروب کرده و من در انتظار فردا تمام مسیر بازگشت به خانه را دعای فرج زمزمه می کنم. چیزی به صبح نمانده…

ای‎کاش وارث زمین باشم. روزی‎که مستضعفان، زمین را به ارث می‎برند، زمین مال من باشد، مستضعف باشم.

وقتی نم باران عصر ظهور، عطر خاک نم‎ناک، هوایی تازه به کن‎فیکون خدا، زمین کهن‎سال را جوان می‎کند، من نیز باشم.

زمانی‎که صدای خوش قرآن مهدی جایگزین چنگ و رَباب می‎شود، من نیز قل هو الله احد اورا بشنوم.

روزی‎که روزنامه‎ها تیتر می‎زنند: امام آمد، داعشی‎ها رفتند، ایمان آمد، الحاد رفت، نور آمد، ظلمت رفت، من نیز روزنامه‎خوان باشم.

روزی‎که امام با ذوالفقار علی علیه‎السلام در دست، به پابوسان طریق انحراف درس ولایت می‎دهد، نام من نیز مبارزِ علیه انحراف باشد.

شب‎های سرد زمستان عصر ظهور من نیز باشم، وقتی امام کارتن‎های کودکان کار را جمع می‎کند.

اسفندماه عصر ظهور را من نیز ببینم، وقتی پدری شرمنده‎ی فرزندی نیست، مادری کنار میوه‎فروشی، دلش بی‎تاب نگاه‎های کودکش نیست.

عمر هزارساله نمی‎خواهم، ای دوست! می‎خواهم ظهور نزدیک باشد، همین فردا باشد.

وقتی که دانه ای و در دل خاک قرار داری، برای جوانه زدنت لحظه شماری می شود. مثل کودک به مراقبت احتیاج داری، به آبیاری و بهره مندی از نورخورشید. نهال که می شوی از تماشای جوانی ات، لذت می بریم.

وقتی  شکوفه می دهی و عطر افشانی می کنی، مشام جانمان را طراوت می بخشی. به ثمر که می نشینی، کام مان را شیرین می کنی. با سرسبزی ات هوای پاک برایمان به ارمغان می آوری. سایه ات را از کسی دریغ نمی کنی. میزبان پرندگان می شوی برای لانه سازی شان.

پدری برای دخترکی تاب می بندد از شاخه ات. پاییز هم که می شود، زیبایی ات خیره کننده است. و زمانی هم می رسد که برای ساختن سقف خانه ای،دری، پنجره ای، میزی و..فدا می شوی.

این ها گوشه ای از داستان دنیای تو بود. اما می خواهم از نگاه دین تو را روایت کنم. در قرآن کریم، خداوند بزرگ تو را نماد قدرت خود معرفی کرده است. پیامبر  (ص)  هم فرموده است که در نزد او  شکستن شاخه ی درختان به منزله ی شکستن بال فرشتگان است.

وقتی به بار می نشینی، به اندازه ای که میوه می دهی، برای صاحبت،  پاداش  می نویسند. حتی بعد از فوت او، برایش صدقه ی جاریه محسوب می شوی. خوش به حال تو که سراسر خیر و برکتی در دنیا و آخرت. اما  بی خبر از ارزش و اعتبار والای تو،  در حقت جفا می شود آن روزی که  به بهانه ی ساخت جاده و ویلا، جانت را می گیرند و جریمه اش را پرداخت می کنند. نمی دانم این پرداخت جریمه، ظلم به تو را جبران می کند یا نه!

کلید بدست منتظر بودم که منیر السادات پیام داد: ” استاد براتون اسنپ گرفتم . الان سر کوچه است. پراید گل بهی با شماره فلان! “

من یه فکری کردم که گل بهی چه رنگی است! توی اون شرایط دقیقاً ذهنم یاری نمی کرد که اگر پرایدی رنگ گل بهی داشته باشد چطور می شود!
رسیدم سر کوچه یک پراید زیتونی سیر ایستاده بود، بهش توجهی نکردم، ولی سر کوچه پراید گل بهی نبود!
برگشتم شماره پراید نگاه کردم، خودش بود.
با تردید پرسیدم: آقا اسنپ است؟
گفت: بله . سوار شدم و تا ماشین راه افتاد گفتم: ببخشید چرا رنگ ماشین گل بهی ثبت شده؟
پیرمرد با تعجب گفت: گل بهی!؟
با قیافه حق به جانبی گفتم: بله!
پیرمرد خندید و گفت: نمی دونم والله؟
تا پیرمرد اینو گفت از منیر السادات پیامک اومد:

” وای استاد تو روخدا ببخشید، ماشین اسنپ پراید زیتونی رنگ است. داشتم برای مهمان ها چای به لیمو دم می کردم، حواسم پرت شد، رنگ ماشین گل بهی نوشتم!! “

همین یک قضاوت عجولانه برای جهالت من بس بود!

امیرالمومنین علی ع می فرماید: ” لَیسَ مِنَ العَدلِ القَضَاءُ عَلَی الثَّقَهِ بِالظَّنِّ. قضاوتی که با تکیه به ظن و گمان باشد، عادلانه نیست.”
«نهج البلاغه، حکمت ۲۲۰