ده‎سال پیش در یک مهمانی خانوادگی با هم آشنا شدند. مادر فرهاد دوست خاله‎ی پریناز بود. چندماه پس از اولین دیدار، فرهاد و خانواده‎اش به خواستگاری آمدند و آن‎ها با هم ازدواج کردند.

پریناز ارشد حقوق دارد و مشاور حقوقی یک شرکت بزرگ تجاری است. او مجبور است علاوه بر سفرهای کاری داخلی، هرچند وقت یک‎بار به مأموریت خارج از کشور نیز برود. در این زمان همسرش در خانه تنهاست.

فرهاد نیز مهندس عمران است، در یک شرکت پیمان‎کاری کار می‎کند. درآمد خوبی دارد، اما کم‎تر از پریناز.

امروز، پریناز با یک تکه یخ جلوی آینه می‌ایستد و به صورتش نگاه می‎کند. زیر چشم چپش ورم کرده و کبود است و خط ممتدی از انگشتانی مردانه صورتش را سرخ کرده است. با کف دست اشک‎هایش را پاک می‎کند اما چشم‎ها بی‎قرار است و مداوم می‎بارد. یخ را به داخل روشویی می‎اندازد و با دست راستش بازوی چپش را می‎گیرد، شاید کمی دردش تسکین یابد.

پریناز، زن عاقلی است، با خود فکر می‎کند مشکل کجاست؟ آن‎ها همه‎چیز دارند و با هم مهربانند. هم‎دیگر را خیلی دوست دارند. زوجی تحصیل‎کرده با زیباترین خانه، به‎ترین ماشین و شغل و درآمد بالا، که حاصل زندگی مشترک آن‎هاست. همه‎ی دختران دم بخت فامیل حسرت زندگی آن‎ها را می‎خورند.

پریناز، گاهی طول و عرض سالن پذیرایی را راه می‎رود، گاهی می‎نشیند، گاهی قاب عکس فرهاد را در دست می‎گیرد، گاهی در آینه خود را تماشا می‎کند. او فکر می‎کند: چه شده که فرهاد امروز از لاک سکوت و آرامشش بیرون آمد و به خاطر یک حرف پیش پاافتاده و معمولی دعوایی چنین سخت راه انداخت و به او گفت که دوستش ندارد.

فکرهایش نتیجه نمی‎دهد. یکی دو ساعت بعد از رفتن فرهاد از خانه، با دوستش رؤیا که دفتر وکالت دارد، تماس می‎گیرد و از او می‏ خواهد از مشاور دفترشان برایش وقت بگیرد. دو روز بعد، در دفتر مشاور نشسته و زندگی مشترکش را روایت می‎کند.

مشاور از او درباره‎ی فرزندانش می‎پرسد. می‎گوید: به خاطر موقعیت شغلی‎اش تا حالا به بچه فکر نکرده، فرصت بچه‎داری ندارد. درباره‎ی مهمانی‎هایشان می‎گوید: هر وقت زمان داشته باشد به دیدن خانواده‎هایشان می‎روند، اما خودشان کم‎تر مهمانی می‎دهند، شاید سالی یک‎بار.

مشاور درباره‎ی آخرین باری که با هم غذا خوردند، می‎پرسد. پریناز فکر می‎کند، آخرین بار را به یاد نمی‎آورد، احتمالا دو ماه پیش، نمی‎داند. عطر مورد علاقه‎ی همسرش، فراموش کرده، تفریح مشترکشان، مدتی است با هم جایی نرفته‎اند. آخرین کادویی که گرفته یا داده، به خاطر نمی‎آورد. چشم‎هایش را به زیر می‎اندازد و گره کوچکی به ابروانش. کادوی تولد سال گذشته‎اش را به خاطر می‎آورد، لبخندی به لبش می‎نشیند، پیراهن صورتی‎رنگی است، یادآور اولین باری که بعد از عقدشان هم‎دیگر را دیدند.

پریناز وقت ندارد، باید پرونده‎های حقوقی شرکت را بررسی کند، با رئیس شرکت غذا بخورد، با معاونش به سفر خارجی برود. پریناز وقت ندارد عاطفه خرج همسرش کند، اما فرهاد، خیلی بلند به پریناز یادآوری کرد که مرد است و عاطفه می‎خواهد.

هوا تقریبا تاریک شده، پریناز پشت فرمان ماشین مدل بالایش خیابان را بالا و پایین می‎کند و به تکاپوی زنان و مردان می‎نگرد، که بعد از یک‎روز کاری به خانه می‎روند. جملات تکان‎دهنده‎ی دو روز پیش فرهاد را در کنار سؤالات مشاور می‎گذارد: فرهاد بچه می‎خواهد، زنی با لباس صورتی رنگ، عطری زنانه و ملایم و آشپزخانه‎ای با بوی قورمه‎سبزی. فرهاد عاطفه‎ی زنانه می‎خواهد، چیزی که سال‎هاست پریناز او را از آن محروم کرده است.

روشن، خاموش

روشن، خاموش

روشن، خاموش

خاموش…و دیگر هرگز روشن نمی شود.

این حکایتِ لامپِ سقفِ خانه ی دنیاست که بازیچه ی دستانِ طفلِ نوپایی می شود و عاقبتش را به سوختن و تاریکیِ محض می کشاند.

حالا من! هر روز، شاید بارها!

با کوچک ترین باد، شاید هم نسیم!

بدون لحظه ای درنگ و تأمل، شاید هم با کوله بار سنگینی از توجیهات… می لغزم و بیراهه می روم.

بی آنکه بدانم، ممکن است فرصتی برای سر به راه شدن نیابم… دلتنگم… دلتنگ خودم که گرفتار خودم شده.

مولای من! ظَلَمْتُ نَفْسٖی را چگونه بخوانم که باور کنی، پشیمانم..‌.

از بچگی با چرخ خیاطی و سوزن نخ بزرگ شدیم، سرگرمی‌مان پر کردن ماسوره‌های مامان بود و بازی کردن با چرخ سردوز بابا. قبل از مدرسه با خواهرم زیر میز چرخ خیاطی‌ها دنبال هم می‌کردیم و بین پایه‌های میز می‌چرخیدیم. بعد زیر میز چوبی و قدیمی بابا قایم می‌شدیم و وقتی آبنبات‌های بابا را پیدا می‌کردیم صدای خنده و شادی‌مان گوش فلک را کر می‌کرد.
اولین مغازه بابا خیلی بزرگ نبود اما برای دختران کوچکش بزرگ‌ترین و زیباترین شهربازی دنیا بود. بعدها بابا تولیدی‌اش را توسعه داد. اما خاطره آن مغازه همیشه با ماست. از مدرسه که تعطیل می‌شدیم می‌رفتیم مغازه بابا و تا تمام شدن کارشان همان‌جا می‌ماندیم. مغازه تولیدی کوچک بابا در نظرم بزرگ و جذاب بود و همیشه برایم تازگی داشت.
از دنبال هم کردن و بازی که خسته می‌شدیم می‌نشستیم کف مغازه و تکه‌ پارچه‌های رنگی را جمع می‌کردیم و برای خودمان کار دستی می‌دوختیم. مامان و بابا هیچ‌وقت جلوی ما را نمی‌گرفتند. نمی‌گفتند شما بچه هستید و نمی‌توانید و نباید به چرخ خیاطی نزدیک شوید. با اعتماد به نفس می‌نشستیم پشت چرخ و از صدای بلندش لذت می‌بردیم.
دقیقا یادم نمی‌آید ازچند سالگی پشت چرخ خیاطی صنعتی نشستم. اما درست یادم است که در حالت نشسته قدّم به پدال نمی‌رسید و ایستاده خیاطی می‌کردم. یک بار هم همان اوایل سوزن رفت توی انگشتم و از آن طرف بیرون آمد. بعد از آن بارها تکرار شد ولی همه این‌ها باعث نشد که از چرخ خیاطی فاصله بگیرم! من با خیاطی بزرگ شدم و خیاطی بخشی از وجود من است.
پدر من یک تولید کننده بود و من می‌دانم که چگونه سال‌ها تلاش کرد و با چنگ و دندان تولیدی‌اش را سر پا نگاه داشت. احتمالا علاقه من به تولید کردن و اینکه دلم نمی‌خواهد همه چیز را حاضر و آماده خرید کنم از همین جا نشات می‌گیرد و به من ارث رسیده است. آرزویم این است که یک روز من هم تولیدی داشته باشم. قطعا دنبال سود نیستم که اگر بودم باید علاقه به دلالی می‌داشتم نه تولیدی! انگار یک سنت خانوادگی داریم و سرمان درد می‌کند برای تولید و دردسرهایش. خانواده من همواره بخشی از بار تولید ملی این کشور را به دوش کشیده است و هنوز هم این تلاش ادامه دارد.
حالا پدرم نیست. اما تولیدی‌اش هنوز پابرجاست و در زدن نبض اقتصاد این مملکت سهم دارد…
من لذت خیاطی را با گوشت و خونم احساس کرده‌ام. هنگام خریدِ لباس دنبال مارک ترک و اروپایی و… نیستم. من سختی‌های تولید کردن را از کودکی به چشم دیده‌ام. هوای تولیدکننده‌ها را داشته باشیم. شاید این تولیدی به قیمت عمر و جوانی یک پدر سر پا مانده باشد…

چه تصادف جالبی، اولش آزادی ست، وسطش انقلاب، آخرش دربند بودن!

بالا رفتن سختی دارد، جانکاه است. پایین ماندن راحتی دارد و فرح بخش!

اصلا به دنیا آمده ای تا در هروله صعود و سقوط هایت، تفسیر سوال مهم زندگی را دریابی…

بنده هستی یا آزاد؟!

مثل آدم هایی که می خواهند دین نداشته باشند تا آزاد باشند.

 با همه خلق الله مصافحه کنند تا …

محدودیت جنسی نداشته باشند تا …

آزاد باش!! تو مختاری که انتخاب کنی، اعلی علیین یا اسفل السافلین!

با انتخاب گزینه دوم، ورودت را به عالم حیوانی خوش آمد می گویند و به مرحله بعدی بازی راهنمایی ات می کنند. همین طور که آزاد تر می شوی، کیفورتر می شوی و منزول تر!

آخرش یک برچسب می گیری با عبارت تأمل برانگیز ” بل هم اضل..‌!! “

 در کمال ناباوری به تو می گویند برگرد، تمام مسیر بازی را اشتباه آمده ای، ” و‌الی الله المصیر “.

مراقب باش “خسر الدنیا و الاخرة ” نشوی!

بازهم کیدی دیگر. نمی‌توانستند بزرگی و عظمت فاطمه را تاب بیاورند. آخر او سرور زنان دو عالم است‌. بر دلهای سنگینشان نمی‌نشیند این مِهر الهی.

طایفه‌ای از یهود که در همسایگی رسول خدا(ص) زندگی می‌کردند مقدمات برپایی یک جشن عروسی را دیده‌ بودند. نزد پیامبر صلوات الله علیه آمدند و از ایشان در خواست کردند تا با حضور دختر گرامیشان در جشنشان موافقت نمایند. نزد ایشان چنین مطرح نمودند: ما با هم همسایه‌ایم و برشما حق همسایگی داریم و حضور فاطمه(س) در جشن ما هم حق ما را به جا می‌آورد و هم باعث رونق جشنمان خواهد شد.

 - پیامبرصلوات ‌الله علیه فرمودند:«فاطمه همسر علی بن ابیطالب است و او باید اجازه خروج فاطمه از خانه را صادر کند. نزد او بروید».

یهودیان گفتند: شما نزد علی واسطه ما شوید تا او اجازه دهد.

چه پلیدند آنان‌ که تصور می‌کنند می‌توانند با مطاع دنیایی دل اولیاء الهی را بلرزانند و آنان‌ را خوار گردانند.

زندگی علی(ع) و زهرا(س) بی‌پیرایه و ساده بود. آن‌چنان‌که دنیا دوستان تصور می‌کردند آنها در فقر و نداری به سر می‌برند. اما اهل‌بیت رسول‌الله آنقدر قانع و راضی بودند که به حداقل اکتفا می‌کردند تا بتوانند به فقیران و نیازمندان هم رسیدگی کنند، و چه بسا اکثراً آنها را بر خود ترجیح می‌دادند.

زنان یهود در پی آن بودند تا با نمایش دادن زیورآلاتشان فاطمه(س) را خوار کنند.

با شفاعت پیامبر علی(ع) اجازه فرمودند. یهودیان تمام لباس‌های گران‌قیمت و زیورآلاتشان را جمع کردند و خود را به آنها مزین نمودند و منتظر ورود فاطمه(س) شدند.

هنگامیکه فاطمه(س) خواستند که به مجلس یهودیان بروند، حضرت حبرئیل بر ایشان نازل شد و از زیور و لباس و جامه‌ی بهشتی برای ایشان تحفه آوردند. حضرت آنها را بر تن کردند و خود را بدان زیور آراستند. 

چون حضرت به مجلس زنان یهود وارد شدند همه متعجب وجود مبارک دخت پیامبر اسلام را نظاره کردند، و این برخلاف انتظار و توقع آنها بود. آنها تاکنون لباس‌هایی بدین زیبایی و زیور‌آلات بدین نورانی ندیده بودند. همه بر مقدم شریف فاطمه بنت محمد صلوات‌الله‌علیه سجده کرند و بسیاری از آنان به نقل تواریخ با این معجزه بدین مبین اسلام ایمان آوردند.

«ومکروا مکرالله ولله خیر‌الماکرین».