​بوی غم و ماتم از گوشه گوشه خانه به مشام میرسد. صدای ناله و شیون لحظه ای ساکت نمیشود، همه سیاه پوشیده اند و زار میزنند. در بالای مجلس، مادرش را میبینم که با چشمان گریان و حال زار، زیر لب “رود رود ” میخواند. 

ما را که میبیند، صدایش را به شیون بلند میکند و میگوید:” وای عزیزم خوش اومدین، مهمونای پسرم خوش اومدین، پسرم مهمون نواز بود، خوش اومدین، پسرم آرزو به دل رفت خوش اومدین….” با دیدن حال مادرش اشکمان سرازیر میشود. دل سنگ هم برای مادرش کباب میشود.

فکرش را نمیکردم که داغ یک روزه ی جوانش این چنین پیرش کند. لحظه ای نفس نمیخورد، فقط سر تکان میداد و “رود رود” میکرد و اشک میریخت.

همکارم گفت: “مادر ما رو تو غم خودت شریک بدون. مرگ حق و روزی همه ما هست، خداروشکر که جوون شما به چنین سرنوشت زیبایی از این دنیا رفته".

مادرش آرام شد، سرش را تکان داد، آهی از ته دل کشید، صورتش از شدت بغض در هم شد و اشک چون سیل از چشمانش سرازیر گشت. کمی که آرام شد، گفت: “مادر! جوون من که دیگه به زندگی برنمی‌گشت، دلم نیومد قلب مهربونش رو که هنوزم تاپ تاپ میزد و بوی زندگی میداد رو زیر خاک بکنم. ما زنده بودن بچه مون رو در تپیدن قلبش توی سینه ی دیگه ای میبینیم. ما بچه مون رو اینطوری زنده میبینیم که با چشمای قشنگش از تو صورت کس دیگه ای دنیا رو نگاه میکنه، با نفسهای عزیزش  از تو سینه ی کس دیگه دم و بازدم میکنه".  

این حرف را که از زبان مادرش شنیدم، با خودم گفتم:” بخشش همیشه زیباست، اما چقدر میخواهد بزرگوار و بخشنده باشی که اعضای جوان عزیزت را به دیگری ببخشی!!!؟؟؟” در دلم به سخاوتشان غبطه خوردم، به سعادت آن جوان غبطه خوردم. شاید جوان و ناکام از دنیا رفت، اما عاقبت بخیر و با دست پر رفت. مصداق آیه  "وَ مَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعا"ً  شد و رفت.

در هر گوشه از این کره ی خاکی، انسانهایی زندگی میکنند که درس انسانیت و بخشندگی و بزرگواری را مشق میکنند، حتی اگر نتوانند لفظ قلم صحبت کنند و بر کاغذ برانند. و من امروز درس بزرگی از این پدر و مادر گرفتم، درس: اوج بخشش.

به قلم:#آمینا

رو به دریا ایستاده و به آینده می‌نگرد. به روزی که دنیا را عوض خواهد کرد. به روزی که به جای دشمنی، کبر، غرور، فقر، کودکان در بند آندورایی، سربازان آفریقایی تبار کشتی‌های آمریکایی، افغان‌های به خاک و خون کشیده شده از زد و بندهای با طالبان، جهانی بهتر بسازد. جهانی که در آن کودکی کشته نشود. رنگین‌پوستی کتک نخورد. کودک شیرخواره‌ای نماد آزادی‌خواهی نشود.

از روستا می‎رود که درس بخواند و جهانی را تغییر بدهد. اما نمی‌داند درس او دنیا را تغییر نمی‌دهد، بلکه فقط زندگی مادی‌اش را بهتر می‌کند.

راستی! چرا آدم‎ها واقف نیستند اصالت با فرد است نه با اجتماع؟ تا وقتی که آدم‎ها خودشان ساخته نشوند؛ در برابر شیطان و اغوایش کمر خم نکنند؛ تا وقتی‎که غرور خودشان تمام نشود؛ کبر را به خاک ننشانند؛ تا وقتی‌که داشته‌های دنیا برایشان بی‌ارزش نشود، جهان عوض نخواهد شد.

کاش پنجاه‌سال پبش که رو به دریا ایستاده بود و نقشه تغییر جهان را می‌کشید، کمی به خودش و به ضعف‎هایش می‌اندیشید. کاش فقط قوت‌هایش جلوی چشمش رژه نمی‌رفت. کاش اول به تغییر خودش فکر می‌کرد که حالا بعد از این سال‌های ازدست‌رفته، نه خودش تغییر کرده باشد و نه دنیا.

یادمان باشد ترامپ‌ها و مشه دایان‌ها و قذافی‌ها و صدام‌ها تکرار تاریخ‌اند و جایشان را نوبه‌نو عوض می‌کنند. پس تو خودت را بساز و بگذار گوشه‌ای از این زمین، انسان را آن‌گونه که باید باشد ببیند. تعداد مردان و  زنان خودساخته که زیاد شود، زمین جای بهتری برای زیستن خواهد بود.

یادت باشد، سنگ بزرک نشانه نزدن است. زور تو به آن نمی‌رسد. سنک‎ریزه‌های کوچک را بردار؛ امتحانش به اندازه یک عمر می‌‌ارزد.

لحظه‎های بدون شیطان

دستمالی برداشته‎ام و روی ذهن و اندیشه‎ام می‎کشم، اندیشه‎ام غبار گرفته، هرچه دستمال را محکم‎تر و بیش‎تر می‎کشم، بازهم گرد و غبار دارد. روی دو زانو نشسته‎ام و دستمال را خیس می‎کنم و روی اندیشه‎ام می‎کشم، از بالا به پایین و از پایین به بالا، از راست به چپ و از چپ به راست.

از چند شب پیش، کارم شستن ذهن و اندیشه‎ام است. ازبین بردن توهمات و خیالات باطل، چقدر سخت است. هرچه بیش‎تر تلاش می‌کنی، محکم‌تر به درِ بسته می‎خوری. غبارهای ذهن، دیگر غبار نیستند، خاک کود داده‎ای هستند که در آن بذر بی‌کاری و بطالت کاشته‎ای، بذر هدر دادن ساعات عمرت. دور خودت می‎چرخی و نتیجه‎ای نمی‎گیری. این اندیشه‎ی غبارآلود، خسته‎ات می‎کند، نفست را به شماره می‎اندازد و خلقت را تنگ می‎کند.

پاک شوید ای غبارهای آزاردهنده، پاک شوید! من اندیشه‎ی غبارآلود نمی‎خواهم، من به جستجوی حکمت آمده‎ام، از اندیشه‎ام دور شوید، او لایق حکمت خداست، بروید! شما را نمی‎خواهد، کمی غیرت داشته باشید، وقتی کسی شما را نمی‎خواهد از درزهای در و پنجره داخل نشوید، اذن دخول ندارید.

بعد از سکوت ممتد و طولانی و تلاش برای شستن ذهن، چیزی برق می‎زند؟ چقدر صاف است، روشن، نورش چشمم را می‎زند، چشم‎هایم خوب نمی‎بیند. چشم‎هایم! احساساتی نشوید، کمی آرام بگیرید، بر خودتان مسلط باشید و بگذارید من ببینم. این چیزی‌که برق می‎زند، چقدر روشن است! دلم می‎خواهد نوازشش کنم، صاف است مثل سنگ مرمر.

دستمال را کناری می‎اندازم، چین کوچکی به ابروانم می‎دهم و چشم‎هایم را کمی جمع می‎کنم که بهتر ببینم. نوری است کوچک، نه، اندیشه‎ام گویی صیقل یافته است، غبارها رفته‎اند و ذهنم پاک است. خدایا کمی حکمت، می‎شود؟ توقع زیادی است، می‎دانم. اما چه کنم، گدای کمی حکمتم.

همان‎گونه که بر روی دو زانو نشسته‎ام و اندیشه‎ام را نگاه می‎کنم، صدایی پشت سرم مرا به خود می‎خواند، صدای نامفهومی است، خش‌خش برگه‎های کتاب و رقص ممتد قلم بر روی کاغذ، انگار که چیزی می‎نویسد یا چیز جدیدی کشف می‎کند، انگار خوشحال است.

صدا بیش‎تر می‌شود، صدای گفتگوی دو گلدان قشنگ، فرشی که روی زمین پیچ و تاب می‎خورد، ضریح حرم که خلوت است و مرا می‌طلبد، ظرف بر از بوی خوش غذا و زنی با چشمهایی ملتمس که آن‎را برای کودکش می‎خواهد. صداها دیگر فقط صدا نیستند، چرخی زده‎اند و روبه‎رویم رقاصی می‎کنند.

نمی‎فهمم چرا حواسم پرت می‎شود، همه‎ی صداها قطع، رقاصی‎ها تمام می‎گردند و من دوباره به اندیشه‎ام نگاه می‎کنم، لایه‎ای غبار بر رویش نشسته. دوباره رکب می‎خورم، خدای حکمت. بار دیگر عَدُوٌّ مُبِین پیروز می‌شود و تمام رشته‎هایم را پنبه می‌کند.

خدایا کمی بصیرت، کمی همت، کمی اعتماد به من عطا کن تا لحظه‎های بدون شیطان را بسازم.

 خداحافظ رمضان؛ ماه قشنگ خدا!

درست از وقتی که  سفره میهمانی ات را پهن کردی با تقویم قهر کردم. از تمام شدن روزهایت می‌ترسیدم. اگر بُعد و جسم داشتی، دودستی میگرفتمت که اینقدر سریع از من نگذری، یا لا اقل من از تو به سرعت عبور نکنم. نمیدانم چطور دل بکنم از این میهمانی وقتی هنوز تشنه ی زمزمه های ابوحمزه ام ؟

خدای من!

یادم هست پا که به این میهمانی می‌گذاشتم، دامن شیطان را گرفتی و فرمودی:” من زندانی اش می‌کنم تا فرصت کنی خودت باشی و به من برسی!  تا فرصت کنی در آغوشم جا خوش کنی.”

حالا که بوی تمام شدن میهمانی می آید دلم گرفته است؛ آخر فهمیده ام شیطان هم نباشد من کم از شیطان نیستم؛ زیرا خوب برای نفسم دوندگی میکنم و برای تو کم میگذارم و بعداً با بهانه های مختلف برای نافرمانی ام دلیل میتراشم!

مهربان من!

این سفره را جمع نکن؛ من هنوز گرسنه و تشنه ام! سربه هوا بودم و سرخوش دعوتنامه ای که برایم فرستادی ، هنوز چیزی از این سفره بر نگرفته ام. دست نگهدار ! تو که میدانی هرجا جز سفره ی تو سیر شوم سیری کاذب است.

کاش میشد یک گوشه ی خان رمضانت را بگیری ، بکشی و امتداد دهی به تمام سال و عمرم. یا زمان را در همین لحظه متوقف کنی تا فرصت کنم یک نَفَس، دامن تو را بو کنم. چیزی که  از این سفره ی رحمت نشد بردارم کاش لا اقل وقتی بلند میشوم که بروم چیزی جا بگذارم.

کاش نفسم از جیبم بیفتد و همین جا، پیش تو باقی بماند . آخر امانت داری بهتر از تو سراغ ندارم؛ کاش نفسم را به امانت بگیری ، دستی به سر و رویش بکشی و کمی تر و تمیزش کنی.

کاش تا میهمانی سال بعد آسوده خاطر امانتی ام را از آغوش پرمهر تو پس بگیرم. راستی اگر سال بعد دعوتم نکنی؛ من چه کنم با کوله بار خالی و پر از گناهم؟!

با اینکه استاد فرموده اند هنگام نوشتن در وبلاگ، بالای منبر نروید؛ اما من  دلم برای منبرم تنگ شده؛ پس میروم. 

بسم الله الرحمن الرحیم. اوصیکم یا عباد الله و نفسی به تقوی الله. 

آری! تقوا. همان که درباره اش فرمودند” گمشده ی مومن” ؛ و من میگویم گمشده ی انسان قرن حاضر و آینده.  همان که میزان سنجش ارزشمندی بندگان در نزد خداوند متعال است. همان که دنیا و آخرت به آن بستگی دارد. همان تقوا! 

از قدیم موقع معنا کردن این کلمه میگفتند:” پرهیزگاری” اما خود کلمه ی پرهیزگاری هم معنایش در ذهن ها روشن و واضح نیست. من میخواهم یک جور دیگر برای شما آنرا تعریف کنم. 

تقوا یعنی همان حسی که وقتی در برابر گناه ایستاده ای از خودت بروز می‌دهی و به خاطر خدا از گناه چشم میپوشی. تقوا یعنی اینکه تو چقدر خدای خودت را دوست داری و چقدر حرفهایش برای تو اهمیت دارد.

 دقیق تر بگویم  یعنی چقدر میتوانی به دل خدای خودت رفتار کنی؟ آنوقت است که اگر بگویند ان اکرمکم عند الله اتقیکم انقدر هم برای تو دور از ذهن نیست. خوب هرکسی خودش را به خدا نزدیک تر کند و تو دل پروردگار برای خودش جا باز کند حتما او  عزیزتر در نزد خدای متعال است. آنوقت کریمِ رئوف با خودش میگوید:” این بنده که خودش را برای من ناز میکند من چرا او را در آغوش نکشم؟" 

 انقدرها هم که فکر میکنی سخت نیست. فقط باید عشق به خدای متعال را در دلت زنده نگهداری. آنوقت این تقوا خودش از راه میرسد. فکر کنم همین قدر منبر رفتن برای امروز کافی باشد. باید خودم هم روی تقوا بیشتر کار کنم. آخر شاگرد خوب نباید حرف استادش را زمین بگذارد.