وسط خیابان افتاده است، هوا سرد است و برفی، ماشینی از جهت مخالف می‎آید، به او می‎زند و اورا به زمین پرتاب می‎کند. چند دقیقه‎ای بیهوش است، به هوش که می‎آید مردم را می‎بیند که اطرافش جمع شده‎اند. همه منتظر آمبولاسند که اورا به بیمارستان ببرد، می‎ترسند اورا حرکت دهند که نکند به نخاعش صدمه برسد، برخی نیز فکر می‎کنند مرده است.

در لحظه‌ی هوشیاری به خدا می‌گوید من ابایی از مردن ندارم، اگر می‎خواهی مرا ببری، ببر، اما به فرزندم رحم کن که هنوز اورا به جایی نرسانده‎ام. مادر است که این چنین برای فرزندش از خدا مادر طلب می‎کند.

اما او نمی‎داند خدایی که در این نزدیکی است و از رگ گردن به انسان نزدیک‎تر، اگر فرشته‎ای را از فرزندش بگیرد حتما فرشته‎ی دیگری به او می‎دهد، آخر او بخشنده است و مهربان و مهربانیش آن‎قدر زیاد است که مخلوقش را تنها نمی‎گذارد.

او نمی‎داند که خدا به خودش رحم کرده و اورا با صفت ارحم الراحمینش آشنا ساخته، در توبه برایش باز کرده، بندگی از او انتظار داشته، عمرش به دنیا بوده، صدقه‎هایش راه توبه گشوده. او نمی‎داند خدایی که به فرزند او رحم می‎کند به خود او پیش‎تر رحم کرده، از او کوله‎باری سفید طلب کرده، سبک، که در صف محشر منتظر نماند، که در عرق شرم خودش غرق نشود، که بار اضافه نداشته باشد. خدا خواسته او روحش را آزاد کند، از بند دنیا رها کند، چون او دیگر می‎فهمد عمر به مویی بند است و هر آن ممکن است تمام شود، پس ار او خواسته دلش را به خالق گره بزند و با تمام وجود ارحم الراحمین بگوید و خودش را در پناه او قرار دهد.