دلم برای کوکب خانم تنگ شده که با شیر و ماست و نیمرو از من پذیرایی می‌کرد و در یک خانه‌ی کوچک روستایی سکونت داشت. کوکب خانم سال‌های کودکی من هنوز هم باسلیقه است، اما دیگر در سفره‌ی میهمانش نیمرو ندارد، او پاستا و پیتزا و ژله دارد.

کوکب خانم دیگر در مزرعه‌ی کوچک خود سبزی نمی‎کارد، از گاوش شیر نمی‌دوشد، در زمستان‌ها کلاه و جوراب نمی‌بافد، کودکش را با چادرشب به کمرش نمی‌بندد، آب ولرم روی دستان همسرش نمی‌ریزد که خستگی یک روز سخت کاری را از تن به در کند.

کوکب خانمِ سال‌های دور، امروز به شهر مهاجرت کرده، فرش‌ها و ظرف‎هایش به درد آپارتمان‌نشینی نمی‎خورد، او امروز کریستال و چدن و ماکروفر دارد، مجبور است در آپارتمانی کوچک زندگی کند و نفس کشیدن در باغ و بستان را به خاطره‌اش بسپارد و گاهی به آن َسر بزند.

کوکب خانم گاهی در یک شرکت خصوصی کار می‌‌کند، گاهی فروشنده‌ی مترو است، گاهی مربی مهد؛ بچه‌هایش را هم در مهد کودک می‎گذارد. مربیان مهد، که دیگر در مدرسه کودکیاری یاد نمی‎گیرند، بچه‎هایش را تربیت می‎کنند، این بچه‎ها در سال‎های بعد، شاید دیگر مثل خودش باسلیقه‎ نباشند.

کوکب خانم شب که به خانه می‌آید خیلی خسته است و خستگی امروز او با خستگی دیروزش فرق می‌کند، دیگر حوله دست همسرش نمی‎دهد، برعکس دلش می‎خواهد همسرش به او حوله بدهد و برایش چای بریزد، آخر او نیز خیلی خسته است.

کوکب خانمِ خاطرات من هنوز هم زن باسلیقه‌ای است، او تمام سلیقه‎اش را عکس می‎گیرد و در گروه دوستان می‎گذارد که بگوید من هنوز هم زن باسلیقه‌ای هستم. اما غذاهایش دیگر طعم غذاهای دیروز را ندارد، غداهای دیروز برای سیرکردن عزیزترین کسانش بود، غذاهای امروز برای عکسِ در گروه است.

ظاهر کوکب خانم مدرن شده، اما دلش برای سنت‎های سال‎های دور تنگ است، برای جوراب‎های پشمی، قصه‌های هزارویک‎شب و داستان پیامبران که پدربزرگش برایش می‎گفت. کوکب خانم گاهی به گذشته فکر می‎کند و دلتنگی‌اش را آه می‎کشد.