حاج آقا می گفت: « داشتن یک چیز، از زندگی و همسر و اولاد و دارایی آدم خیلی مهمتر است و از دست دادنش، بدتر از مرگ! بدون آن تمام دنیا پشیزی نمی ارزد و داشتن آن  جای بسیاری از خلأهای مادی را پر می کند! همه سختی ها با وجود آن قابل تحمل است و بدون آن هر لذت دنیوی، بی معنا! چیزی که رکن ارتباطات اجتماعی است و بدون آن در جامعه آرامش برقرار نمی شود.  خیلی ها گمان می کنند بوسیله همسر و فرزند یا  ثروت و قدرت، یا شهرت و پست و مقام و زیبایی و … می توان آن را بدست آورد یا محافظتش کرد، در حالی که اینطور نیست! و آن آبرو است!! آبرو یک سرمایه بزرگ معنوی است که قابل خرید و فروش نیست و با امور دنیوی بدست نمی آید، چون همه اینها با مرگ فانی می شود.  پس‌ باید دنبال عامل دیگری گشت که موجب ماندگاری آبرو باشد و آن معرفت و محبت اهل بیت است. آبرویی که بواسطه اهل بیت بدست آید، هرگز زایل نمی گردد و در آخرت انسان را از تمام غم و غصه های اخروی می رهاند! برای همین است که در زیارت عاشورا از خدا می خواهیم : اٙللّهمٙ اْجعلنیٖ عِندٙکٙ وٙجیٖهاً بِِالْحُسینِ علیهِ السّلاٰمُ فیٖ الدُّنیٰا وٙ الْآخِرٙة ! پس هر گاه دلت شکست و اشک چشمت جاری شد، قبل ازتقاضای دنیا، از خدا آبرویی ماندگار بخواه، که برای اهل بیت، داشته های دنیوی بی مقدار و نداشتن آبرو، خسران واقعی است! »  و بعد  گریه به حاج آقا امان نداد!

به قلم #راضیه_طرید