همنوا با ابوحمزه

اضطراب‌ها و نگرانی‌هایم را به خاطر می‌آورم، همان‌هایی که نمی‌گذارند شب‌ها راحت بخوابم. در این لحظات دلهره و ترس که چه می‌شود، چه کار باید بکنم، کجا باید بروم، با که حرف بزنم، به خدایم می‌گویم ترس‎هایم را، نگرانی‌هایم را و دلهره‌هایم را و او می‌شنود و من از شنیدن او آرامش می‎گیرم.

اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى اَدْعوُهُ فَیُجیبُنى؛ چه زیبا پاسخم می‎دهی، چه سریع جوابم می‌دهی! من بنده‌ی تو که با تو به تو آگاه شدم و با تو به تو هدایت شدم، همان بنده‌ای هستم که چند شب پیش از تو طلب کردم، تورا صدا کردم، سریع جوابم دادی و من شاکرت بودم. اما خدای من! این بنده‌ی تو با این نفس خط‌خطی ارتباطش با تو تا وقتی است که به تو نیاز دارد، بخیل است، داشته‌های عالم مادی تورا از او گرفته و خودش را از هم‎جواری تو محروم کرده.‎

می‌دانم پروردگارم! بنده‌ی تو می‌داند تو معلم شب‌های قدرش هستی، اورا می‌پروری، به او فرصت می‎دهی تورا صدا کند، از صداکردن تو و فراموشی این جهان پر از ترس و دلهره، در آغوش امن تو قرار گیرد، اما او وقتی آرام شد، وقتی خودش را دیگر ضعیف ندید، چه بی‌شرمانه صدای تورا نشنیده می‎گیرد: وَاِنْ کُنْتُ بَطیَّئاً حینَ یَدْعوُنى. چقدر بارها صدایت کرد و تو سریع‎الاجابه بودی، و چقدر بارها صدایش کردی و او پاسخت نداد و پاسخ به تورا به بعد موکول کرد، چقدر در پاسخ به تو، بخل ورزید.

خدای من! چرا بنده‌ی تو این اندازه بی‌خرد است، نفس با او چه کرده، زخرف دنیا چرا اورا رها نمی‎کند، چرا فقط وقتی حاجت دارد صدای تورا می‎شنود، صدای تو رساست، بلند است، چرا او گوش‎هایش را می‎گیرد و سرگرم دو روز دنیا می‎شود؟

بارها اتفاق افتاده که خواسته‌ام با کسی حرف بزنم اما او زمان نداشته، خواسته‎ام حاجتم را به کسی بگویم، او به من توجه نکرده، وَلَوْ دَعَوْتُ غَیْرَهُ لَمْ یَسْتَجِبْ لى دُعاَّئى. چرا نفس من این‎ها را نمی‌بیند و نمی‌شنود؟ او که بارها امنیت با تو بودن را و اضطراب حضور دیگرانی که حاجتش را ندیده‎اند، درک کرده، این دنیا چه دارد که اورا این‎گونه از تو دور نموده؟

اما خدای من! با تمام بدخلقی‎هایم، بدعهدی‎هایم و با تمام ندانم‎کاری‌هایم با صدای بلند و از ژرفنای وجودم از تو می‌خواهم: لا تُؤَدِّبْنى بِعُقوُبَتِکَ.این ضعیف‌ترین را به عقوبت خودت ادب نکن، طاقت ندارد.

پ.ن: فرازهایی از دعای ابوحمزه ثمالی