فرض کنید دختر یک خانواده‌ی ثروتمندی هستید در تبریز. با یک طلبه ساده ازدواج می‌کنید و بخاطر ادامه تحصیل همین طلبه‌ی ساده راهی نجف می‌شوید.

گرما و غربت شهر نجف را در نظر بگیرید، خدا به شما فرزندی میدهد. بعد این فرزند می‌میرد! بعد دوباره فرزند میدهد، دوباره در همان بچگی می‌میرد! دوباره فرزند میدهد دوباره…!! این درحالی ست که فقر گریبان تان را گرفته. در حدی که یکی یکی، اسباب خانه را میفروشید. حتی رختخواب!….

همسر علامه طباطبایی همیشه مرا به فکر میبرد. علامه درباره ایشان گفته بودن ” من نوشتن المیزان را مدیون ایشانم” !! یا “اگر صبر حیرت انگیز همسرم نبود من نمی‌توانستم ادامه‌ی تحصیل بدهم”

صبر حیرت انگیز! نوشتن المیزان!

علامه نه تعارف داشته و نه اغراق میکند. علامه در جایی فرموده بودند “ایشان وقتی در قم رو به  حضرت معصومه سلام میدادند من جواب خانوم را می‌شنیدم! و همچین هنگامی که زیارت عاشورا می‌خواندند من جواب سلام امام حسین(ع) را میشنیدم!”

همیشه به جایگاه او حسرت میخورم! با خودم فکر میکنم وقتی که داشته خانه را جارو میزده، یا وقتی برای علامه چایی میریخته، می‌دانسته در آسمان ها انقدر معروف است؟ می‌دانسته در پرورش یک مرد بزرگ انقدر موثر است؟ کاش کتابی از زندگی نامه اش چاپ شده بود. کاش برای ما کلاس آموزشی می‌گذاشت. کلاس اخلاق. کلاس اخلاص.کلاس مدیریت زندگی در شرایط بحرانی. کلاس چگونه از همسر خود علامه طباطبایی بسازیم؟ کلاس چگونه بدون قلم بدست گرفتن تفسیر المیزان بنویسیم؟ کلاس چگونه مهم باشیم اما مشهور نه؟ کلاس چگونه توانستم در اهداف والای همسرم او را در بدترین شرایط یاری دهم؟ کلاس… همه‌ی این ها چند واحد میشود؟ چقدر واحد پاس نکرده دارم!

✍ #ربابه_حسینی

بازنشر شده از مطلب واحدهای پاس نکرده

ده‎سال پیش در یک مهمانی خانوادگی با هم آشنا شدند. مادر فرهاد دوست خاله‎ی پریناز بود. چندماه پس از اولین دیدار، فرهاد و خانواده‎اش به خواستگاری آمدند و آن‎ها با هم ازدواج کردند.

پریناز ارشد حقوق دارد و مشاور حقوقی یک شرکت بزرگ تجاری است. او مجبور است علاوه بر سفرهای کاری داخلی، هرچند وقت یک‎بار به مأموریت خارج از کشور نیز برود. در این زمان همسرش در خانه تنهاست.

فرهاد نیز مهندس عمران است، در یک شرکت پیمان‎کاری کار می‎کند. درآمد خوبی دارد، اما کم‎تر از پریناز.

امروز، پریناز با یک تکه یخ جلوی آینه می‌ایستد و به صورتش نگاه می‎کند. زیر چشم چپش ورم کرده و کبود است و خط ممتدی از انگشتانی مردانه صورتش را سرخ کرده است. با کف دست اشک‎هایش را پاک می‎کند اما چشم‎ها بی‎قرار است و مداوم می‎بارد. یخ را به داخل روشویی می‎اندازد و با دست راستش بازوی چپش را می‎گیرد، شاید کمی دردش تسکین یابد.

پریناز، زن عاقلی است، با خود فکر می‎کند مشکل کجاست؟ آن‎ها همه‎چیز دارند و با هم مهربانند. هم‎دیگر را خیلی دوست دارند. زوجی تحصیل‎کرده با زیباترین خانه، به‎ترین ماشین و شغل و درآمد بالا، که حاصل زندگی مشترک آن‎هاست. همه‎ی دختران دم بخت فامیل حسرت زندگی آن‎ها را می‎خورند.

پریناز، گاهی طول و عرض سالن پذیرایی را راه می‎رود، گاهی می‎نشیند، گاهی قاب عکس فرهاد را در دست می‎گیرد، گاهی در آینه خود را تماشا می‎کند. او فکر می‎کند: چه شده که فرهاد امروز از لاک سکوت و آرامشش بیرون آمد و به خاطر یک حرف پیش پاافتاده و معمولی دعوایی چنین سخت راه انداخت و به او گفت که دوستش ندارد.

فکرهایش نتیجه نمی‎دهد. یکی دو ساعت بعد از رفتن فرهاد از خانه، با دوستش رؤیا که دفتر وکالت دارد، تماس می‎گیرد و از او می‏ خواهد از مشاور دفترشان برایش وقت بگیرد. دو روز بعد، در دفتر مشاور نشسته و زندگی مشترکش را روایت می‎کند.

مشاور از او درباره‎ی فرزندانش می‎پرسد. می‎گوید: به خاطر موقعیت شغلی‎اش تا حالا به بچه فکر نکرده، فرصت بچه‎داری ندارد. درباره‎ی مهمانی‎هایشان می‎گوید: هر وقت زمان داشته باشد به دیدن خانواده‎هایشان می‎روند، اما خودشان کم‎تر مهمانی می‎دهند، شاید سالی یک‎بار.

مشاور درباره‎ی آخرین باری که با هم غذا خوردند، می‎پرسد. پریناز فکر می‎کند، آخرین بار را به یاد نمی‎آورد، احتمالا دو ماه پیش، نمی‎داند. عطر مورد علاقه‎ی همسرش، فراموش کرده، تفریح مشترکشان، مدتی است با هم جایی نرفته‎اند. آخرین کادویی که گرفته یا داده، به خاطر نمی‎آورد. چشم‎هایش را به زیر می‎اندازد و گره کوچکی به ابروانش. کادوی تولد سال گذشته‎اش را به خاطر می‎آورد، لبخندی به لبش می‎نشیند، پیراهن صورتی‎رنگی است، یادآور اولین باری که بعد از عقدشان هم‎دیگر را دیدند.

پریناز وقت ندارد، باید پرونده‎های حقوقی شرکت را بررسی کند، با رئیس شرکت غذا بخورد، با معاونش به سفر خارجی برود. پریناز وقت ندارد عاطفه خرج همسرش کند، اما فرهاد، خیلی بلند به پریناز یادآوری کرد که مرد است و عاطفه می‎خواهد.

هوا تقریبا تاریک شده، پریناز پشت فرمان ماشین مدل بالایش خیابان را بالا و پایین می‎کند و به تکاپوی زنان و مردان می‎نگرد، که بعد از یک‎روز کاری به خانه می‎روند. جملات تکان‎دهنده‎ی دو روز پیش فرهاد را در کنار سؤالات مشاور می‎گذارد: فرهاد بچه می‎خواهد، زنی با لباس صورتی رنگ، عطری زنانه و ملایم و آشپزخانه‎ای با بوی قورمه‎سبزی. فرهاد عاطفه‎ی زنانه می‎خواهد، چیزی که سال‎هاست پریناز او را از آن محروم کرده است.

سال ها پیش، زن و شوهرها، از گفتار و رفتار محبت آمیز در حضور دیگران پرهیز می کردند. در برخی فرهنگ ها، این رعایت حریم در حضور بزرگ ترها نشانه ی احترام به آن ها تلقی می شد. خب خیلی از انسان ها شاید نتوانند همیشه، تعادل را نگه دارند. برای همین بعضی از آن طرف بوم می افتند و برخی از این طرف. نه به شوری دیروز، که برخی زن و شوهرها در حضور جمع، کنار هم نمی نشستند. از اینکه همدیگر را مخاطب قرار دهند، خودداری می کردند و در صورت لزوم، همسر را با اسم فرزندشان صدا می زدند. و نه به بی نمکیِ امروز، که در مسابقه ی تلویزیونی، زن و شوهری جوان، جلوی چشم هزاران بیننده، روبروی هم می ایستند، دست های یکدیگر را می گیرند، چشم در چشم هم می دوزند و حریم مهرورزی را می شکنند. شاید تغییر عرف و هنجار و فرهنگ در جامعه عامل شکسته شدن این حریم ها باشد. و احتمالا هم خیلی ها موافق این قبیل تغییرات فرهنگی هستند و رفتار گذشتگان را قبول ندارند. بعید نیست اگر معایب و مصالح شکسته شدن حریم مهرورزی زن و شوهر، در حضور دیگران، مقایسه و بررسی شود، در عملکردها تاثیرگذار باشد.

تابستان کلافه ام کرده، دلم معجزه می خواهد از جنس پاییز.

زرورق برگ های نارنجی و ارغوانی و گاهی صورتی مایل به گُلبهی زیر پای عابران قِرِچ قُروُچ کند، نم نم باران ببارد، و تو با چادرت محکم رو بگیری از دستبرد بادهای پاییزی. با همسفر آرامِ دل و جان، قدم بزنی در گذرهای منتهی به فردوس، عاشقانه هایت را به سمعش برسانی.

می دانم بانو، هم فلسفه خوانده ای هم عشق را بلد هستی، زنانگیت اما به تو الهام می کند عقل را در خانه بگذاری و بروی به پاییز گردی.

شال گردن دست باف اناری ات را یکی زیر یکی رو گره بزنی دور گردن اش، دستت را بگذاری توی دست های پُر مِهر مردانه او، دانه های یک تسبیح، آن میان، بچرخند و یکی زیر یکی رو اذکار محبوبتان را زمزمه کنید، “سُبوح القُدوس رَب الملائکة و الروح"…. عاشقانه های پاییزیتان رنگ خدا بگیرد.

 لبویِ داغ، سرِشبِ سرد پاییز، عجیب می چسبد، کامتان شیرین.

#معصومه_رضوی