ای‎کاش وارث زمین باشم. روزی‎که مستضعفان، زمین را به ارث می‎برند، زمین مال من باشد، مستضعف باشم.

وقتی نم باران عصر ظهور، عطر خاک نم‎ناک، هوایی تازه به کن‎فیکون خدا، زمین کهن‎سال را جوان می‎کند، من نیز باشم.

زمانی‎که صدای خوش قرآن مهدی جایگزین چنگ و رَباب می‎شود، من نیز قل هو الله احد اورا بشنوم.

روزی‎که روزنامه‎ها تیتر می‎زنند: امام آمد، داعشی‎ها رفتند، ایمان آمد، الحاد رفت، نور آمد، ظلمت رفت، من نیز روزنامه‎خوان باشم.

روزی‎که امام با ذوالفقار علی علیه‎السلام در دست، به پابوسان طریق انحراف درس ولایت می‎دهد، نام من نیز مبارزِ علیه انحراف باشد.

شب‎های سرد زمستان عصر ظهور من نیز باشم، وقتی امام کارتن‎های کودکان کار را جمع می‎کند.

اسفندماه عصر ظهور را من نیز ببینم، وقتی پدری شرمنده‎ی فرزندی نیست، مادری کنار میوه‎فروشی، دلش بی‎تاب نگاه‎های کودکش نیست.

عمر هزارساله نمی‎خواهم، ای دوست! می‎خواهم ظهور نزدیک باشد، همین فردا باشد.

  در هوای گرم و باد دار اسفند ماه، سلانه سلانه از راه رسیدم. اواسط امتحان های ثلث دوم، اوایل خانه تکانی عید بود. 

مادر فرش های لاکی قد و نیم قد را انداخته بود توو کوچه. با کلی ذوق و شوق کتاب را لای شاخه های درخت گذاشتم. آستین های مچ دار روپوش مدرسه را بالا می زدم که مادر پارو را مثل تابلوی ایست بازرسی جلوی بدنم گرفت.

-قرعه کشی کردیم برای کارا، تو باید حموم بشوری!

خسته و درمانده و معترض به این قرعه ناعادلانه به خانه رفتم. یادم به پنداسه دیوارهایش که می افتاد قالب تهی می کردم! 

شستن فرش ها تمام شد، چایی خوردند و یک چرت زدند؛ من تازه رسیده بودم به جرم های سیاه لعنتی. بعد دو ساعت سر و کله زدن با سنگ پا و وایتکس و چهارپایه؛ آمدند. قدم زنان و وارسی کنان در محیط دومتری منطقه! 

 سوز دست های آش و لاشم را، فقط، مادر می فهمید. آرام در گوشم گفت:

_ انتظار خالی کافی نیست؛ میزبان بهار شدن، زحمت دارد عزیز مادر!

#معصومه_رضوی

زمستان است، هوا اما بهاری، گاهی تابستانی. زمستان کودکی‎هامان سرمایی به ما می‌دهد، من به یاد چکمه‎های صورتی‎رنگم، او به یاد چکمه‎های آبی‌رنگش. دستانمان به سوی آسمان دراز که خدایا از ذخیره‎ی نزولات آسمانیت برایمان بفرست که سخت نیازمندیم، چیزی از دارایی‎هایت کم نمی‎شود، نیازی به این همه ثروت نداری که صمد مطلقی. اما نه، شاید خدا مارا به سوی خودش خوانده که نعمت برف و بارانش را دریغ کرده. دعاها جواب می‎دهد و زمین سفیدپوشِ لطف الهی می‎شود.

بشر چه انتظارهایی را که تجربه نکرده است، سال‎ها در انتظار مسیح بوده، اورا منجی دانسته، دل در گرو محبتش گذاشته، او آمده و بیشتر مردم عصرش انکارش کرده‎اند. همان مردمی که روزی مسیح را منکر شدند، به انتظار ختم رسل نشستند و وقتی آمد توراتشان را تحریف کردند و وجودش را منکر شدند.

ای کاش! ما منتظران خوبی باشیم، همان اندازه که برای شفای مریضمان دعا می‌‎کنیم و اورا از کما درمی‎آوریم، همان اندازه که برای برف و باران دعا می‎کنیم، از خدا در زمستان، زمستان می‎خواهیم، برایگشایش امر آخرین ذخیره‎ی خدا نیز دعا کنیم؟ می‏شود آیا؟ می‎شود روزمرگی‎ها را کناری بنهیم و در سجاده دست به آسمان بلند کنیم و با تمام وجود از خدا مهدی بخواهیم؟

او که بیاید درهای آسمان باز می‎شود، زمین گنج‎هایش را نشان می‎دهد، خوراکی‎ها گلخانه‎ای نیستند، مریضی‎ها درمان می‎شوند، علم به آخرین نهایت خود می‎رسد، هوای دل‎ها گرم می‎شود، مادران به خاطر لقمه نانی یا ماده‎ی مخدری کودکانشان را بی‎هویت نمی‎کنند و به آن‎ها لقب سرراهی نمی‎دهند، کارتن‎خواب‎ها سرپناهی دارند. اوکه بیاید همه‌ی انتظارهای بشر تمام می‎شود. او که بیاید…

اما یادمان باشد، مهدی که بیاید و انکارش کنیم، دیگر فرصتی برای رستگاری نمی‎ماند، او آخرین ذخیره‎ی خداست، یادمان باشد.