زمستان است، هوا اما بهاری، گاهی تابستانی. زمستان کودکی‎هامان سرمایی به ما می‌دهد، من به یاد چکمه‎های صورتی‎رنگم، او به یاد چکمه‎های آبی‌رنگش. دستانمان به سوی آسمان دراز که خدایا از ذخیره‎ی نزولات آسمانیت برایمان بفرست که سخت نیازمندیم، چیزی از دارایی‎هایت کم نمی‎شود، نیازی به این همه ثروت نداری که صمد مطلقی. اما نه، شاید خدا مارا به سوی خودش خوانده که نعمت برف و بارانش را دریغ کرده. دعاها جواب می‎دهد و زمین سفیدپوشِ لطف الهی می‎شود.

بشر چه انتظارهایی را که تجربه نکرده است، سال‎ها در انتظار مسیح بوده، اورا منجی دانسته، دل در گرو محبتش گذاشته، او آمده و بیشتر مردم عصرش انکارش کرده‎اند. همان مردمی که روزی مسیح را منکر شدند، به انتظار ختم رسل نشستند و وقتی آمد توراتشان را تحریف کردند و وجودش را منکر شدند.

ای کاش! ما منتظران خوبی باشیم، همان اندازه که برای شفای مریضمان دعا می‌‎کنیم و اورا از کما درمی‎آوریم، همان اندازه که برای برف و باران دعا می‎کنیم، از خدا در زمستان، زمستان می‎خواهیم، برایگشایش امر آخرین ذخیره‎ی خدا نیز دعا کنیم؟ می‏شود آیا؟ می‎شود روزمرگی‎ها را کناری بنهیم و در سجاده دست به آسمان بلند کنیم و با تمام وجود از خدا مهدی بخواهیم؟

او که بیاید درهای آسمان باز می‎شود، زمین گنج‎هایش را نشان می‎دهد، خوراکی‎ها گلخانه‎ای نیستند، مریضی‎ها درمان می‎شوند، علم به آخرین نهایت خود می‎رسد، هوای دل‎ها گرم می‎شود، مادران به خاطر لقمه نانی یا ماده‎ی مخدری کودکانشان را بی‎هویت نمی‎کنند و به آن‎ها لقب سرراهی نمی‎دهند، کارتن‎خواب‎ها سرپناهی دارند. اوکه بیاید همه‌ی انتظارهای بشر تمام می‎شود. او که بیاید…

اما یادمان باشد، مهدی که بیاید و انکارش کنیم، دیگر فرصتی برای رستگاری نمی‎ماند، او آخرین ذخیره‎ی خداست، یادمان باشد.