به روزی فکر می‌‌کنم که در خواب عمیقی فرو رفته و عزرائیل را می‌بینم که آمده و جانم را می‌گیرد. ‌صبح بیدار نمی‌شوم و تشخیص پزشک، ایست قلبی در خواب است. از من که گذشت، نگران کسانی می‌شوم که به من نسبت ناروا زدند و حلالیت نگرفتند، پشت سرم غیبت کردند، بدی‌هایم را آشکار نمودند، مهربانی‌ها و دلسوزی‌هایم را ندیدند، نگران روزی هستم که عذاب وجدان می‌گیرند و در مراسم ختمم شرکت می‌کنند و برایم می‌گریند، غافل از این‌که من خنده‌هایشان را می‌خواستم نه گریه‌هایشان، بخشش‎هایشان را نه حسرت‌هایشان.

در همین افکار سیر می‌کنم که به خودم می‌گویم تا فرصت داری به دیدار کسانی‌که دوستشان داری برو، بدی‌هایشان را ببخش و با آن‌ها بخند که وقت تنگ است، مرگ بی‌هیچ فاصله‌ای ایستاده و منتظر اذن پروردگار است، مبادا دوستی برود و تو مرده‌پرست باشی و در عزایش عذاب وجدان بگیری و گریه کنی. غرورت را کنار بگذار و لحظه‌های شادی را از دست نده که لحظات غم نزدیک است.