​روزی در خیابان، خانم سالمندی، در حالی که یک جعبه شیرینی را در دستش گرفته بود، و با دست دیگر محکم در آن را نگه داشته بود، به من نزدیک شد و با لحن آمرانه ای گفت: یه دونه شیرینی بردار! 
من که یادم نبود پنج شنبه است، از لحن او در انظار مردم خوشم نیامد و گفتم: ممنون!

او ایندفعه با صدای بلندتری گفت: فاتحه برای مادرم است! 
شیرینی‌ را برداشتم، ولی از التماس او بسیار متأثر شدم. روزی را بیاد آوردم که احتمالا فرزندان من هم جعبه خرمایی را جلوی مردم می گیرند و از آنها می خواهند برای من فاتحه ای بخوانند! 

باید برای خودم فکری بکنم و هر چی برای سفر آخرت  لازم دارم با خودمم ببرم!
یاد این شعر افتادم که، پروین اعتصامی برای سنگ قبر خود سروده است:

اینکه خاک سیه اش بالین است 

اختر چرخ ادب ، پروین است !

صاحب آن همه گفتار ، امروز

سائل فاتحه و یاسین است !

بیند این بستر و عبرت گیرد 

هر که را چشم حقیقت بین است !

هر کجا باشی و هر جا برسی 

آخرین منزل هستی ، این است !

آدمی هر چه توانگر باشد 

چون بدین نقطه رسد ، مسکین است !

به قلم #طرید