دیروز دندان دردم اوج گرفته بود. حتی حوصله ی عزیزانم را هم نداشتم.

حرف زدن دردش را بیشتر می کرد. شرایط رفتن به دندان پزشکی را هم نداشتم.

چندساعت در سکوت کامل همراه با گریه.نه استامینوفن، نه چرک خشک کن، نه سِر کننده ی موضعی،‌ نه درمان های خانگی،‌ … هیچ کدام ذره ای اثر نداشت.

راه حلش شنیدن دردی بزرگتر بود.

مرگ مغزی دختر سه ساله ی دوستمان، درد دندانم را در خودش حل کرد! آبی بود روی آتش دندانم.

دنیاست دیگر!

گاه مصیبت بزرگتر ، مصیبت کوچکتر را آسان میکند.