​از اولین روزه های ماه رمضانم روحم با دعای سحر مأنوس شد. منِ عاشق و شیفته ، سحرها به عشق شنیدن دعای سحر بیدار می شدم. یادگار آن روزها آوای دعا ها و مراسمی است که مرا از فرش به عرش می برد. تمام طول سال روحم در انتظار برگشتنشان روز شماری می کرد. وقتی می آمدند از وجودشان گرما می گرفت و دوباره دست در دست هم تا آسمان هفتم پرواز می کردند. اکنون این روح دلباخته با رفتنشان غصه دار، چشم به راه می نشیند تا شاید سال دیگری بیاید و همدیگر را ملاقات کنند و با هم اوج بگیرند.

به قلم: #صدف