چند روز پیش مدیر محترم مدرسه تعدادی روسری سفارش داده بودند برای هدیه به ممتازین. تصویر روسری‌ها را که تا نیمه شب مشغول دوخت و دوز بودم در پیچ شخصی‌ام گذاشتم. یکی از دوستانم حرفی زد که برایم جالب بود. گفت: “احسنت. همه کاره هستی". حرفش باعث شد نگاهی به خودم بیندازم، نگاهی به زندگی‌ام در سال‌های پس از ازدواج، در سال‌های دور از خانه پدری. دیدم راست می‌گوید. همه کاره شده بودم. از گل کاری و پرورش کاکتوس گرفته تا خیاطی و بافتنی و تزئینات و…

اما چرا؟ چه چیزی باعث شد من؛ دختر کوچک خانواده، این همه مستقل شوم؟ من برای هیچ کدام از این کارها هیچ کلاسی نرفته بودم. هرکدام از این کارها را کاملا خودجوش و معمولا به صورت ضرب الاجلی و یک شبه شروع کردم. برای برآوردن یک نیاز ضروری، مثلا هدیه‌ای که باید به دوستی می‌دادم، لباسی که باید تا روز بعد تعمیر می‌شده، گلدانی که در حال پوسیدگی بوده و باید نجاتش می‌دادم و…

قطعا اگر نزدیک مادر و خانواده‌ام بودم هیچ‌گاه ریسک نمی‌کردم و در تمام این کارها از مادر کمک می‌گرفتم. اما این دوری اجباری و این فرسنگ‌ها فاصله من را همه کاره بار آورد. من را تربیت کرد. استعدادها و توانایی‌هایم را به یادم آورد. در این سال‌های دوری کارهایی کردم که شاید اگر نزدیک خانواده بودم تا پایان عمر هرگز تجربه نمی‌کردم…

به قول دوست عزیزی: “آدم تو محدودیت ستاره میشه".

همیشه دوری و تنهایی بد نیست. شاید خدای بزرگ و مهربان فرصتی داده که ما را ستاره ببیند و از اینکه می‌بیند چگونه تنهایی گلیم‌مان را از آب می‌کشیم تحسین‌مان کند و تبارک الله بگوید…

تنهایی‌هایتان ستاره باران…

  در هوای گرم و باد دار اسفند ماه، سلانه سلانه از راه رسیدم. اواسط امتحان های ثلث دوم، اوایل خانه تکانی عید بود. 

مادر فرش های لاکی قد و نیم قد را انداخته بود توو کوچه. با کلی ذوق و شوق کتاب را لای شاخه های درخت گذاشتم. آستین های مچ دار روپوش مدرسه را بالا می زدم که مادر پارو را مثل تابلوی ایست بازرسی جلوی بدنم گرفت.

-قرعه کشی کردیم برای کارا، تو باید حموم بشوری!

خسته و درمانده و معترض به این قرعه ناعادلانه به خانه رفتم. یادم به پنداسه دیوارهایش که می افتاد قالب تهی می کردم! 

شستن فرش ها تمام شد، چایی خوردند و یک چرت زدند؛ من تازه رسیده بودم به جرم های سیاه لعنتی. بعد دو ساعت سر و کله زدن با سنگ پا و وایتکس و چهارپایه؛ آمدند. قدم زنان و وارسی کنان در محیط دومتری منطقه! 

 سوز دست های آش و لاشم را، فقط، مادر می فهمید. آرام در گوشم گفت:

_ انتظار خالی کافی نیست؛ میزبان بهار شدن، زحمت دارد عزیز مادر!

#معصومه_رضوی

?نامه به دختری با کفش های کتانی

امشب که در مغازه برای اولین بار کفش به پا کردی دوست داشتنی تر به نظر آمدی.

در حالیکه شیطنت از چشمهایت می بارید، با کتانی های صورتی که سر و ته ش اندازه کف دست هم نمی شود، روی سرامیک ایستاده بودی.

چهره ات می گفت با این کفشی که قبلا فقط در پای بزرگترها دیدی،  نمی‌دانی چه باید بکنی!

چشم هایت از ذوق برق میزد، لب های کوچکت را به زور جمع کردی که طبیعی جلوه کنی! اول نشستی ، بعد بلند شدی یک قدم سنگین و بزرگ برداشتی. سر چرخاندی و پدرت را که دیدی گام بعدی را هم با احتیاط بلند کردی. مکث کردی و به یکباره پوقی خندیدی! …

من آن لحظه گفتم “الهی قربون این هیجانت بشم” ولی این یک دهم احساسم بود. 

کفش های نو ، پاهای نو ، انگیزه ی نو، روحی نو، راهی نو،…

آن لحظه به هزار راه نرفته ات فکر میکردم. به زخم زانوانت هنگام لی لی بازی، به آن روزی که از سرویس مدرسه جا بمانی و بخواهی کل مسیر را بدوی، به لرزش پایت در کفش پاشنه بلند هنگام اولین دیدار با نامزدت، به خستگی پاهایت در مسیر پیاده روی اربعین، به تاول هایش،….

به میل باطنی ات به حرکت. به این که قدم هایت قرار است کدام راه را طی کند؟ خسته و زخمی کدام مقصود شود؟ به عشق چه هدفی بدود ؟ آخرش در کدام نقطه می ایستد؟ آیا من آن روز هستم؟ آیا موقعیتی مانند مادر شهید محمدحسین حدادیان در انتظار من است که خاک پایت را ببوسم و حقانیت راهت را فریاد زنم؟

ببین جان مادر! “دم صبحی” کفش های نیم وجبی ات “نبشته” ی مرا به کجاها کشاند!

نمی دانم خوب است یا بد. اسمش خساست است یا صرفه جویی یا شکر نعمت های الهی یا وفاداری یا هر چیز دیگر. هر چه باشد از آن دسته خانمهای خوش به حال نیستم که هر وقت از چیزی خسته می شوند آن را با سخاوت به سطل آشغال می بخشند یا از خانه تبعید می کنند.

احتمالا به جای من الان وسایل خانه ما از دست من خسته شده اند. از بس که تن خسته شان را درگیر کارهای خانه می کنم و بازنشستگی شان را نمی پذیرم.
از همه خسته تر این چرخ گوشت چندین ساله کهنسال است که الان که دارم باهاش کار می کنم حلقومش را به هم آورده و خودم را باید آماده کنم برای یک جنگ و درگیری یکی دو ساعته.

آقای همسر که در حین استراحت سرش توی گوشی است و اوضاع آشپزخانه را زیرچشمی می پاید، برای چندمین بار پیشنهاد خرید چرخ گوشت می دهد و من که کارم لنگ مانده، روی حس وفاداری ملال آورم پا می گذارم و راهی فروشگاه می شوم.
در قفسه های فروشگاه، آن یکی که خارجی است با گردن کلفت و قامت محکم و ابهت و زرق و برق ایستاده و دلبری می کند. این یکی که ایرانی است کوچک و بی رمق مقابلش ایستاده .هر دو با هم میدان مبارزه با نفسی راه انداخته اند که نگو و نپرس! اختلاف قیمتشان فقط 40 هزار تومان است اما اختلاف کیفیتشان خیلی زیاد به نظر می رسد.
انتخاب واقعا برایم سخت شده. یک طرف حمایت از تولید ملی. یک طرف دیگر به ظاهر، حمایت از جیب خانواده با کیفیت بهتر محصول.
دستهای ترک خورده کارگران ایرانی و نان آجر شده آنها به وسیله کارخانجات و غولهای تجاری چین و ترکیه، تردیدم را کنار می زند. به نیتی که دور از قربه الی الله نیست جنس ایرانی را برمی دارم….

اوووووه.چه انتخاب سختی بود!

در مسیر بازگشت به همسرم می گویم چقدر میدان شعار تا عمل فرق می کند. وقتی در ورطه عمل قرار می گیریم یک غلطک هیولا پیکر آهنین لازم داریم تا از روی نفس طمّاع و خواسته های دنیاییمان بگذرد….

ده‎سال پیش در یک مهمانی خانوادگی با هم آشنا شدند. مادر فرهاد دوست خاله‎ی پریناز بود. چندماه پس از اولین دیدار، فرهاد و خانواده‎اش به خواستگاری آمدند و آن‎ها با هم ازدواج کردند.

پریناز ارشد حقوق دارد و مشاور حقوقی یک شرکت بزرگ تجاری است. او مجبور است علاوه بر سفرهای کاری داخلی، هرچند وقت یک‎بار به مأموریت خارج از کشور نیز برود. در این زمان همسرش در خانه تنهاست.

فرهاد نیز مهندس عمران است، در یک شرکت پیمان‎کاری کار می‎کند. درآمد خوبی دارد، اما کم‎تر از پریناز.

امروز، پریناز با یک تکه یخ جلوی آینه می‌ایستد و به صورتش نگاه می‎کند. زیر چشم چپش ورم کرده و کبود است و خط ممتدی از انگشتانی مردانه صورتش را سرخ کرده است. با کف دست اشک‎هایش را پاک می‎کند اما چشم‎ها بی‎قرار است و مداوم می‎بارد. یخ را به داخل روشویی می‎اندازد و با دست راستش بازوی چپش را می‎گیرد، شاید کمی دردش تسکین یابد.

پریناز، زن عاقلی است، با خود فکر می‎کند مشکل کجاست؟ آن‎ها همه‎چیز دارند و با هم مهربانند. هم‎دیگر را خیلی دوست دارند. زوجی تحصیل‎کرده با زیباترین خانه، به‎ترین ماشین و شغل و درآمد بالا، که حاصل زندگی مشترک آن‎هاست. همه‎ی دختران دم بخت فامیل حسرت زندگی آن‎ها را می‎خورند.

پریناز، گاهی طول و عرض سالن پذیرایی را راه می‎رود، گاهی می‎نشیند، گاهی قاب عکس فرهاد را در دست می‎گیرد، گاهی در آینه خود را تماشا می‎کند. او فکر می‎کند: چه شده که فرهاد امروز از لاک سکوت و آرامشش بیرون آمد و به خاطر یک حرف پیش پاافتاده و معمولی دعوایی چنین سخت راه انداخت و به او گفت که دوستش ندارد.

فکرهایش نتیجه نمی‎دهد. یکی دو ساعت بعد از رفتن فرهاد از خانه، با دوستش رؤیا که دفتر وکالت دارد، تماس می‎گیرد و از او می‏ خواهد از مشاور دفترشان برایش وقت بگیرد. دو روز بعد، در دفتر مشاور نشسته و زندگی مشترکش را روایت می‎کند.

مشاور از او درباره‎ی فرزندانش می‎پرسد. می‎گوید: به خاطر موقعیت شغلی‎اش تا حالا به بچه فکر نکرده، فرصت بچه‎داری ندارد. درباره‎ی مهمانی‎هایشان می‎گوید: هر وقت زمان داشته باشد به دیدن خانواده‎هایشان می‎روند، اما خودشان کم‎تر مهمانی می‎دهند، شاید سالی یک‎بار.

مشاور درباره‎ی آخرین باری که با هم غذا خوردند، می‎پرسد. پریناز فکر می‎کند، آخرین بار را به یاد نمی‎آورد، احتمالا دو ماه پیش، نمی‎داند. عطر مورد علاقه‎ی همسرش، فراموش کرده، تفریح مشترکشان، مدتی است با هم جایی نرفته‎اند. آخرین کادویی که گرفته یا داده، به خاطر نمی‎آورد. چشم‎هایش را به زیر می‎اندازد و گره کوچکی به ابروانش. کادوی تولد سال گذشته‎اش را به خاطر می‎آورد، لبخندی به لبش می‎نشیند، پیراهن صورتی‎رنگی است، یادآور اولین باری که بعد از عقدشان هم‎دیگر را دیدند.

پریناز وقت ندارد، باید پرونده‎های حقوقی شرکت را بررسی کند، با رئیس شرکت غذا بخورد، با معاونش به سفر خارجی برود. پریناز وقت ندارد عاطفه خرج همسرش کند، اما فرهاد، خیلی بلند به پریناز یادآوری کرد که مرد است و عاطفه می‎خواهد.

هوا تقریبا تاریک شده، پریناز پشت فرمان ماشین مدل بالایش خیابان را بالا و پایین می‎کند و به تکاپوی زنان و مردان می‎نگرد، که بعد از یک‎روز کاری به خانه می‎روند. جملات تکان‎دهنده‎ی دو روز پیش فرهاد را در کنار سؤالات مشاور می‎گذارد: فرهاد بچه می‎خواهد، زنی با لباس صورتی رنگ، عطری زنانه و ملایم و آشپزخانه‎ای با بوی قورمه‎سبزی. فرهاد عاطفه‎ی زنانه می‎خواهد، چیزی که سال‎هاست پریناز او را از آن محروم کرده است.