بسم الله
تا یادم هست خانه‌ی ما محفل قرآن و ذکر اهل بیت علیهم السلام بود. حاجیه خانم نسبتا میان‌سال ساداتی بود که هر پنجم ماه خانه‌مان می‌آمد و مجلس ختم انعام خانه‌ی ما را برپا می‌کرد. حاجیه خانم فلاح را می‌گویم. الان نمی‌دانم هنوز در قید حیات هستند یا نه؟! اما هرچه از مجالس اهل بیت دارم از نفس گرم ایشان است.
حاجیه خانم به جز روضه خواندن و قرائت قرآن، سخنرانی هم می‌کرد. او معلم بازنشسته بود. خیلی چیزها بلد بود و سخنرانی‌هایش همیشه پرمغز و فایده‌دار بود. مادر به جز او به کسی اعتماد نمی‌کرد که مجالسش را به او بسپارد.
حاجیه خانم از ولایت مولا علی علیه السلام و امام زمان علیه السلام می‌گفت و سخنانش را به ولایت فقیه در زمانه‌ی غیبت ختم می‌کرد. از امر به معروف بزرگ امام حسین علیه السلام می‌گفت. از دلایل صلح امام حسن علیه السلام تعریف می کرد و از ظلم‌هایی که بر ائمه علیهم السلام در طول تاریخ روا داشته شده صحبت می‌کرد.
حاجیه خانم دوره‌های تفسیر قرآن راه انداخته بود. تو مجالسی که یک دهه یا بیشتر مجلس داشت تفسیر قرآن می‌کرد. سوره‌ی یاسین و لقمان و ملک را از او یادگرفته بودیم. آیه‌های سوره‌ی انعام را تو مجالس ختم انعام تفسیر می‌کرد و نمی‌گذاشت مجلسش بدون سخنرانی تمام شود.
مادر علاقه زیادی به دوره‌های قرآن و تفسیر داشت. برای همین مستمع همیشگی مجالس حاجیه خانم فلاح بود. ما هم همه جا با مادر تو مجالسش شرکت می‌کردیم.

#مادران_انقلاب با مجالس اهل بیت و کلاسهای قرآن خانگی بچه‌هایشان را بزرگ می‌کردند. اما این روزها مادرها بچه‌هایشان را پای اینترنت و موبایل و تلویزیون بزرگ می‌کنند.

#به_قلم_خودم

فرض کنید دختر یک خانواده‌ی ثروتمندی هستید در تبریز. با یک طلبه ساده ازدواج می‌کنید و بخاطر ادامه تحصیل همین طلبه‌ی ساده راهی نجف می‌شوید.

گرما و غربت شهر نجف را در نظر بگیرید، خدا به شما فرزندی میدهد. بعد این فرزند می‌میرد! بعد دوباره فرزند میدهد، دوباره در همان بچگی می‌میرد! دوباره فرزند میدهد دوباره…!! این درحالی ست که فقر گریبان تان را گرفته. در حدی که یکی یکی، اسباب خانه را میفروشید. حتی رختخواب!….

همسر علامه طباطبایی همیشه مرا به فکر میبرد. علامه درباره ایشان گفته بودن ” من نوشتن المیزان را مدیون ایشانم” !! یا “اگر صبر حیرت انگیز همسرم نبود من نمی‌توانستم ادامه‌ی تحصیل بدهم”

صبر حیرت انگیز! نوشتن المیزان!

علامه نه تعارف داشته و نه اغراق میکند. علامه در جایی فرموده بودند “ایشان وقتی در قم رو به  حضرت معصومه سلام میدادند من جواب خانوم را می‌شنیدم! و همچین هنگامی که زیارت عاشورا می‌خواندند من جواب سلام امام حسین(ع) را میشنیدم!”

همیشه به جایگاه او حسرت میخورم! با خودم فکر میکنم وقتی که داشته خانه را جارو میزده، یا وقتی برای علامه چایی میریخته، می‌دانسته در آسمان ها انقدر معروف است؟ می‌دانسته در پرورش یک مرد بزرگ انقدر موثر است؟ کاش کتابی از زندگی نامه اش چاپ شده بود. کاش برای ما کلاس آموزشی می‌گذاشت. کلاس اخلاق. کلاس اخلاص.کلاس مدیریت زندگی در شرایط بحرانی. کلاس چگونه از همسر خود علامه طباطبایی بسازیم؟ کلاس چگونه بدون قلم بدست گرفتن تفسیر المیزان بنویسیم؟ کلاس چگونه مهم باشیم اما مشهور نه؟ کلاس چگونه توانستم در اهداف والای همسرم او را در بدترین شرایط یاری دهم؟ کلاس… همه‌ی این ها چند واحد میشود؟ چقدر واحد پاس نکرده دارم!

✍ #ربابه_حسینی

بازنشر شده از مطلب واحدهای پاس نکرده

سال ۵۹ بود که با شعار جنگ برای پشتیبانی از قوم عرب ، تمام دنیا با ایران وارد جنگ شد. ایران حتی از داشتن حق خرید سیم خاردار -که  وسیله ای غیر نظامی بود- محروم بود ولی طرف عراقی با حمایت مالی و تسلیحاتی ۸۰ کشور دنیا ۸ سال جنگی نابرابر را به ایران تحمیل کرد.

حالا بعد از چند سال الاحوازیه با شعار پشتیبانی از قوم عرب وقتی دست های مردان ایران را به تبع قوانین رژه خالی دید با حمایت مالی و تبلیغاتی عرب و غرب به روی مردم آتش گشود‌. فقط برای کسب حمایت مردم است که گاه گروه ها و احزاب و… ابتدا با الفاظی مطابق میل مردم، هدفی زیبا را ادعا می کنند اما نهایتا در مرحله عمل پرده از نیت واقعی خود برمی دارند .

خاطرات مادربزرگم از بعد انقلاب ، خاطرات پدر و مادرم از دفاع مقدس، و حالا دیده ها و شنیده های خودم از اهواز و اتفاقات مشابه گواه است آنچه را که دشمن زیبا وصف می کند جز شر برای مردم در پی نخواهد داشت. وصف زیبا از سر نیازشان به حمایت مردم است و لاغیر.

قطعا نسل به نسل خاطراتی که در سینه های مردم با درد جا گرفته شامّه هایشان را تقویت کرده تا بوی نفاق را از همان ابتدای حادثه تشخیص دهند و پشت حق را خالی نگذارند اما امان از دست هایی که این بار با گره های اقتصادی و ترسیم چهره ای مبهم از آینده  در صدد رساندن مردم به نقطه ی ناامیدی اند تا دوباره مسلم پشت سرش را خالی ببیند.

طلبه‎ی نوازنده

از همان زمانی‎که در مولودی‎های ائمه دف آوردند و زدند و خواندند، باید می‎دانستیم شاید توطئه‎ای در راه است. سؤالی دارم: آیا به اسم مقتضیات زمان می‎شود احکام اولیه را ثانویه کرد؟

آقای طلبه‎ی نوازنده! چه اصراری وجود دارد که طلبه‎ها در همه‎جا ورود کنند؟ امروز عکستان را در حال پیانوزدن منتشر می‎کنید و می‎گوییید شاید بتوان در این مورد ورود کرد، لابد فردا کنسرت می‎گذارید، شما آهنگش را می‎نوازید و دوست دیگری هم شعرش را می‎خواند و برای مستعمان گل پرتاب می‎کند. لباستان هم حتما قبا و عبا و کلاهتان عمامه است. فکر نمی‎کنید این لباس و محاسن و آن کلاس‌هایی که در آن نشسته‎اید و حکم موسیقی را آموخته‎اید در صحرای محشر به زبان می‎آیند و از شما شکایت می‎کنند؟ آن‎روز حتما حسرت می‎خورید و به خدا می‎گویید به شما فرصت دهد که به جهان برگردید و جبران کنید. می‎دانید که برنمی‌گردید، تا فرصت باقی است خودتان را تطهیر کنید.

این موعظه را عمدا نوشتم که فراموش نکنیم اول موعظه‎شونده باید خودمان باشیم تا همیشه یادمان باشد که دین از زبان ما به مردم می‎رسد، کاری نکنیم مردم ثواب‎های اندکمان را در روز محشر از ما بگیرند و اهل نجات شوند و ما اندر خم یک کوچه بمانیم.