بسم الله
تا یادم هست خانه‌ی ما محفل قرآن و ذکر اهل بیت علیهم السلام بود. حاجیه خانم نسبتا میان‌سال ساداتی بود که هر پنجم ماه خانه‌مان می‌آمد و مجلس ختم انعام خانه‌ی ما را برپا می‌کرد. حاجیه خانم فلاح را می‌گویم. الان نمی‌دانم هنوز در قید حیات هستند یا نه؟! اما هرچه از مجالس اهل بیت دارم از نفس گرم ایشان است.
حاجیه خانم به جز روضه خواندن و قرائت قرآن، سخنرانی هم می‌کرد. او معلم بازنشسته بود. خیلی چیزها بلد بود و سخنرانی‌هایش همیشه پرمغز و فایده‌دار بود. مادر به جز او به کسی اعتماد نمی‌کرد که مجالسش را به او بسپارد.
حاجیه خانم از ولایت مولا علی علیه السلام و امام زمان علیه السلام می‌گفت و سخنانش را به ولایت فقیه در زمانه‌ی غیبت ختم می‌کرد. از امر به معروف بزرگ امام حسین علیه السلام می‌گفت. از دلایل صلح امام حسن علیه السلام تعریف می کرد و از ظلم‌هایی که بر ائمه علیهم السلام در طول تاریخ روا داشته شده صحبت می‌کرد.
حاجیه خانم دوره‌های تفسیر قرآن راه انداخته بود. تو مجالسی که یک دهه یا بیشتر مجلس داشت تفسیر قرآن می‌کرد. سوره‌ی یاسین و لقمان و ملک را از او یادگرفته بودیم. آیه‌های سوره‌ی انعام را تو مجالس ختم انعام تفسیر می‌کرد و نمی‌گذاشت مجلسش بدون سخنرانی تمام شود.
مادر علاقه زیادی به دوره‌های قرآن و تفسیر داشت. برای همین مستمع همیشگی مجالس حاجیه خانم فلاح بود. ما هم همه جا با مادر تو مجالسش شرکت می‌کردیم.

#مادران_انقلاب با مجالس اهل بیت و کلاسهای قرآن خانگی بچه‌هایشان را بزرگ می‌کردند. اما این روزها مادرها بچه‌هایشان را پای اینترنت و موبایل و تلویزیون بزرگ می‌کنند.

#به_قلم_خودم