اگر از من بپرسند چکار کنیم روحمان تقویت شود شاید بگویم مداومت به قرآن خواندن و ذکر شریف صلوات. حتما اینها تاثیر دارد ولی کافی نیست.

حالا اگر از امیرمومنان حضرت علی علیه السلام بپرسند آقا جان چه جوابی می‌دهد؟

آقا جان فرموده اند:” نیروی تن آدمیان به غذا خوردن است و نیروی جانشان به غذا دادن.” یکی مثل من اگر سطحی نگر باشد تعجب می‌کند از این سخن آقا اما آنکه عمقی به سخنان حضرتش گوش می‌دهد می فهمد که اطعام کردن خودش هزار ثمره دارد.

یکی اینکه آدم از حرص و طمعش کم می‌کند و به دیگران می‌بخشد. آنوقت خود به خود سخیّ و جواد می‌شود و روحش تعالی می‌یابد. دیگر اینکه وقتی اطعام می‌کند به دیگران لطف می‌کند و این باعث ایجاد الفت و مهربانی بین مردم می‌شود و وقتی با دیگران مهربان شد، خود به خود به سمت نیکی کردن های بیشتر می‌رود و متعالی می‌شود.

یا شاید اطعام کردن نوعی دستگیری از فقراست. به فقیر شیعه که یاری رساندی او هم تو را دعا می‌کند و خود به خود گناهانت بخشیده می‌شود و بالا می‌روی. یا شاید…

یک کلمه ی آقا هزاران حرف دارد. خوش به حال کسی که نهج البلاغه می خواند و در آن تفکر می‌کند. حتما از دریای علم حضرتش سیراب می‌شود.

پ.ن: مفاتیح الحیات، صفحه ی ۳۸۳