دارید از خیابان گذر می کنید که ناگهان یک اروپایی چشم آبی خوش تیپ از شما آدرس می‌پرسد. عکس العمل شما چیست؟ با بی محلی می گویید نمی دانم ؟ یا یک لبخند روشنفکرانه می زنید و با صمیمیت زیاد،  سعی در نشان دادن آدرس می کنید؟ شاید هم در آخر یک سلفی بزنید تنگش!

عمو حسین، جوان که بود برای تحصیل علوم دینی در جامعه المصطفای قم به ایران آمد. در اینجا خانواده تشکیل داده و اکنون هم درس خارج فقه می خواند(چیزی شبیه فوق دکتری)

اما هنوز در خیابان سوالش را درست و حسابی جواب نمی دهند، سیاهی پوست فرزندانش را مسخره می کنند، کارهای اداریش با اکراه انجام می شود،  فامیل های ایرانی شان آنها را به مهمانی دعوت نمی کنند و….چرا که اصالت او پاکستانی ست!

بازگردیم به عقب! اگر این آقا همان فرد چشم آبی اروپایی بود….

انصافا برخورد اطرافیان با ایشان چقدر متفاوت می شد؟ اگر تحصیلات و ادب او را هم لحاظ کنیم آیا فامیل او را حلوا حلوا نمی کردند؟! مگر معصومین ما 250 سال کار فرهنگی نکردند تا به ما بفهمانند برتری فقط به تقواست! پس چرا هنوز در نقطه صفر جاهلیت درجا می زنیم و خیلی زیرپوستی بسته به ملیت های مختلف میزان ارزشگذاری مان هم به انسان ها متفاوت است؟ 

برتری به نژاد و پرستیژ و زیبایی و… نیست!

از دید خدا به انسان ها نگاه کنیم 

ان اکرمکم عندالله اتقاکم

این آیه کاسه کوزه ی تلاش و ذهنیت ما را برهم زد!