وقتی آمدی چه زیبا برایت سرودند: دیو چو بیرون رود فرشته درآید. تو فرشته ی نجات مردم ایران بودی وقتی ظلم بیداد می کرد، دین و ناموس مردم در خطر بود. سرمایه های کشور  به دستان چپاول گران به غارت می رفت. 

آمریکا و انگلیس برایمان تعیین تکلیف می کردند، شاهِ بی لیاقت و بی کفایتی داشتیم.

وقتی خورشید وجودت از مهر آباد طلوع کرد و قدم بر خاک وطن گذاشتی، یاس و ناامیدی از کشور رخت بست و خون تازه ای در رگ های حیات میهن جریان گرفت. هر کس که به روح الله خیره می شد، تلالو شعاع نورالله را به نظاره می نشست.

به راستی که تو هدیه ای الهی بودی و نظام جمهوری اسلامی ایران معجزه ی تو بود که علی رغم تصور دوست و دشمن، به ثمر نشست و هنوز هم پابرجاست.

امامِ من! اگر امروز عده ای می خواهند، شیرینی سالگرد جشن انقلاب را به کام ما تلخ کنند، خاطرت آسوده، خیالت تخت، اگر زمان انقلاب نبودیم تا در راه تو خون دهیم، امروز با چنگ و دندان از آرمان هایت دفاع می کنیم، اگر لازم باشد، خون هم می دهیم.