«مُصِیبَه مَا أَعْظَمَهَا وَ أَعْظَمَ رَزِیَّتَهَا فِی الْإِسْلَامِ وَ فِی جَمِیعِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض»را شاید کمتر در ذهنمان حلاجی کرده باشیم.دیشب که توفیق داشتم و زیر یکی از خیمه های سالار شهیدان نشسته بودم، سخنران چند بار این جمله را تکرارمی  کرد. به گمانم می دانست که این عبارت از آنهایی است که بارها شنیده ایم و بی توجه از کنارش گذشته ایم.

معنایش آن است که عاشورا بزرگترین مصیبت در آسمانها و زمین است.غم و اندوهی است که از پیراهن خونینی آکنده می شود که ملائکه شب اول محرم در آسمان آویزان می کنند. پیراهنی که پاره پاره های آن نشان ز صدها ضربه شمشیر بر تن مبارک فرزند نازنین پیامبر دارد.

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

ما شیعیان با چشم بصیرتمان این پیراهن را می بینیم و زبانه های غم در درونمان شعله می کشند و اشکهایمان جاری می شوند.

آسمان هم این شبها عزادار سالار شهیدان است….

ای کاش می توانستم معنای عزادار بودن آسمان و ملائکه را درک کنم.

لا یوم کیومک یا ابا عبدالله…..