مشغول جارو کشیدن بودم. لبه ی موکت پایین اوپن آشپزخانه را بلند کردم تا زیر آن را جارو بزنم. از دیدن مورچه هایی که با جنب و جوش فراوان مشغول  بردن آذوقه به سمت لانه شان بودند، جا خوردم. تعداد زیادی مورچه خرده های نان، برنج پخته ی خشک شده، دانه ی لپه و تکه های بیسکویت را جابجا می کردند. فکر این که این مورچه ها تمام خانه و آشپزخانه را پُر کنند کلافه ام کرد. تصمیم گرفتم لوله ی جاروبرقی را به سمت شان بگیرم تا از شرّش شان خلاص شوم. اما به یاد کلام حضرت علی (ع) افتادم که فرموده است: اگر تمام دنیا را به من بدهند تا دانه ای را از دهان موری به ستم بگیرم، این کار را نخواهم کرد. از تصمیمم منصرف شدم. و به جارو کشیدن ادامه دادم. به این فکر کردم که خانه ی ما، واسطه ای برای رسیدن روزی مورچه هاست. خدا رو شکر