سلام ماه قشنگ خدا!

چقدر دلمان برایت تنگ شده بود. خدا را شکر که بالاخره به دیدارمان آمدی شیرین ترین ماه خدا!

سلام رمضان الکریم! 

آمدی و با خود برکت و نور آوردی. شب های پر از خیر و روزهای پر از فراخی نعمت. 

سلام مناجاتهای شب تا به صبح! سلام روزهای همراه با قرآن! سلام ماه دعا!

سلام شبهای پر خیر قدر. سلام ماه بخشش بدون قید و شرط حق. سلام ماه نور!

سلام جوشن کبیر؛ دعای صباح امیر! سلام ابو حمزه و مناجات سحر! سلام ماه شور و شعف. ماه مهربان!

خدایا از اینکه رمضانی دیگر رسید و ما را میهمان خان نعمتت فرمودی متشکریم. حال که آمده ایم روزی فراوان مادی و معنوی از این سفره ی پر خیر نصیب ما بگردان.

بسم‌الله

اول سال خوشحال بودیم، بهار در بهار پیش‌رویمان بود، فروردین، اردیبهشت و خرداد، ماه‌های خوب سال، فصل طراوت و سرزندگی و امید
جوانه‌زدن و رویش
نو شدن و تازه شدن
و این بار عیدی خدا به ما، رجب، شعبان، رمضان عزیز بود. یک تقارن قشنگ، دوست‌داشتنی و مبارک
رجب و فروردین‌اش تمام شد.
بهشت هم ۷ روز دیگر، بساطش را از روی زمین جمع می‌کند و ما می‌مانیم و یازده ماه دیگر اگر عمری بود دوباره اردوی بهشت را، روی کره‌خاکی ببینیم.
از شعبان‌المعظم، ماه سرور، شادی، استغفار و صدقه هم فقط دو روز مانده، دو روز از دومین ماه بندگی…
در این مدت، هر دعا و نمازی که یادمان رفت، اما این ذکر، فراموشمان نشود: اَللّهُمَّ اِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنا فیما مَضى مِنْ شَعْبانَ فَاغْفِرْ لَنا فیما بَقِىَ مِنْهُ

یک روز دیگر، دلمان برای شعبان‌المعظم هم تنگ می‌شود، اما ورود رمضان، غصه نبودنش را برایمان کم‌رنگ می‌سازد…

و رمضان
با سحرش، دعای افتتاحش، ابوحمزه‌اش، سفره‌های افطارش، مهمانمان می‌شود، دل‌هایمان را روشن می‌کند، شیطان را به زنجیر می‌کشد و بندگی را برایمان سهل می‌سازد…
از همین امروز که برای رمضان مهیا می‌شویم،
همه‌جا را تمیز می‌کنیم،
خریدهایمان را انجام می‌دهیم،
اگر فرصتی بود، سری به أخت‌القرآن، یادگارسیدالساجدین هم بزنیم و دعای وداع را زمزمه کنیم:

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا أَكْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ
بدرود اى گرامى ‏ترين اوقاتى كه ما را مصاحب و يار بودى،

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ مِنْ قَرِينٍ جَلَّ قَدْرُهُ مَوْجُوداً وَ أَفْجَعَ فَقْدُهُ مَفْقُوداً وَ مَرْجُوٍّ آلَمَ فِرَاقُهُ‏
بدرود اى يار و قرينى كه چون باشى، قدرت بس جليل است و چون رخت بر بندى، فراقت رنج افزا شود. اى مايه اميد ما كه دوريت براى ما بس دردناك است.

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ مِنْ مَطْلُوبٍ قَبْلَ وَقْتِهِ وَ مَحْزُونٍ عَلَيْهِ قَبْلَ فَوْتِهِ‏
بدرود كه هنوز فرا نرسيده از آمدنت شادمان بوديم و هنوز رخت بر نبسته از رفتنت اندوهناك.

سی و یک یا دو روز دیگر، وقتی سفره‌ مهمانی خدا جمع شود، دوباره همه‌چیز سر جایش برمی‌گردد، بهار تمام می‌شود، شیطان رها می‌گردد، عید فطر هم نمی‌تواند غم تمام‌شدن رمضان را بزداید…

دریابیم آخرین میان‌بُر* رسیدن به خدا را…

پ.ن: برای بندگی کردن، بنده بودن فرصت های زیادی است، اما هیچ کدام در ارزش، مقام و فضیلت، به پای رمضان و شب‌های قدر نمی‌رسد…

هوا سرد است و برفی و او در خط بی آر تی ایستاده است، ماشینی از جهت مخالف می‎آید، به او می‎زند و اورا به زمین پرتاب می‎کند. چند دقیقه‎ای بیهوش است، به هوش که می‎آید مردم را می‎بیند که اطرافش جمع شده‎اند. همه منتظر آمبولاسند که اورا به بیمارستان ببرد، می‎ترسند اورا حرکت دهند که نکند به نخاعش صدمه برسد، برخی نیز فکر می‎کنند مرده است.

در لحظه‌ی هوشیاری به خدا می‌گوید من ابایی از مردن ندارم، اگر می‎خواهی مرا ببری، ببر، اما به فرزندم رحم کن که هنوز اورا به جایی نرسانده‎ام. مادر است که این چنین برای فرزندش از خدا مادر طلب می‎کند.

اما او نمی‎داند خدایی که در این نزدیکی است و از رگ گردن به انسان نزدیک‎تر، اگر فرشته‎ای را از فرزندش بگیرد حتما فرشته‎ی دیگری به او می‎دهد، آخر او بخشنده است و مهربان و مهربانیش آن‎قدر زیاد است که مخلوقش را تنها نمی‎گذارد.

او نمی‎داند که خدا به خودش رحم کرده و اورا با صفت ارحم الراحمینش آشنا ساخته، در توبه برایش باز کرده، بندگی از او انتظار داشته، عمرش به دنیا بوده، صدقه‎هایش راه توبه گشوده. او نمی‎داند خدایی که به فرزند او رحم می‎کند به خود او پیش‎تر رحم کرده، از او کوله‎باری سفید طلب کرده، سبک، که در صف محشر منتظر نماند، که در عرق شرم خودش غرق نشود، که بار اضافه نداشته باشد. خدا خواسته او روحش را آزاد کند، از بند دنیا رها کند، چون او دیگر می‎فهمد عمر به مویی بند است و هر آن ممکن است تمام شود، پس ار او خواسته دلش را به خالق گره بزند و با تمام وجود ارحم الراحمین بگوید و خودش را در آغوش او پناه دهد.

از ساعت شیک و پیک و پاندول دار جهیزیه ام فقط یک دایره کوچک مانده با چند عقربه! این وضع را مدیون توپ های فوتبالی هستیم که به سمتش نشانه رفتند.

به سرم زده بود بروم از آن صفحه بزرگ های قشنگ بگیرم که سرو‌صدا ندارد و ممتد و آرام حرکت می کند.

اما دستم به کیف نرفت برای خریدن. اصلا چه فرقی می کند پاندول داشته باشد یا نه؛ عقربه هایش صدا بدهند یا نه! همه ساعت های دنیا برایم بی ارزشند تا وقتی که نمی توانند لحظه ظهور را به نمایش بگذارند.

استاد می گفت شمارش معکوس زمان آغاز شده؛ صدای پای حضرت شنیده می شود. 

تیک تاک دلم را کوک می کنم برای آمدنت، نکند خواب بمانم!

قدیم ترها که مهندسان راه و ساختمان هنوز غربی نشده بودند می‌شد در ساختمان هم خداباوری را نشان داد. دالان ها و راهروها و درها و پنجره ها همگی شان شمایلی شبیه به محراب داشتند و در جای جای در و دیوار ساختمان می‌شد نام خدا و تسبیح ملائک را دید.

بی‌خود نبود قدیم تر ها ناراحتی اعصاب و اضطراب معنا نداشت چون هرکجا که نظر می‌کردند یاد خدا جاری و ساری بود.

پ.ن: مقبره ی پیرپالان دوز در جوار حرم مطهر رضوی.