بسم رب الحسین

بوی اسپند در خانه پیچید و صدای صلوات بلند شد: اللهم صل علی محمد و آل محمد.

استکان های چای پر آمدند و خالی رفتند،  اما او چشمش به آیفون بود و هی پا روی پایش می انداخت و ساعت مچی اش را یواشکی دید می زد و بعد نگاهی به ساعت دیواری بزرگ قهوه ای می انداخت و با صدایی که خودش هم نمی شنید، گفت: چرا نمیاد دیگه؟

ملوک خانم روی صندلی کناری، دهانش را چسبانده بود به گوش او، کلمات ردیف شده را نمی شنید، اما گاهی کلمات با قطره اشک می آمدندو آن وقت یادش افتاد دارد از پسر سربازش که الان دوماهی است نیامده، حرف می زند و سری تکان می داد تا بنده خدا فکر کند گوش می دهد و نگاهی می کرد به دستمال سفید دست او، که هی بالا می رفت، خیس می شد و  برمی گشت.

ترمزِ قطار کلمات او با صدای هما خانم کشیده شد: صاحبخونه، خانمتون نمیاد؟

پنجره را باز کرد و سرش را جلو کشید تا سر کوچه را هم ببیند. نسیم پرچمِ سیاه سردر خانه را نوازش می‌کرد و در را به روی میهمانان بازتر.

دختر جوان، همسایه جدید سر کوچه، نگاهی به او کرد، آب دهانش را قورت داد و بعد صدایش آرام اوج گرفت: ای اهل حرم، میر و علمدار نیامد.

سه چهار نفر جواب دادند:  علمدار نیامد، علمدار نیامد.

و ادامه داد: سقای حسین سید و سالار نیامد

و این بار همه اتاق جوابش را دادند

نفس کوتاهی کشید: دمش گرم، اما مگه تا چن دقیقه میشه همه رو نگه داشت، آقاجون مجلس خودتونه… چکار کنم، روز اولش این باشه…

دست برد و قطره اشک گوشه چشمش را قبل از اینکه سر بخورد، پاک کرد.

- آرام دل و دیده و آرامش جان کو؟ آیینه‌ی عشق از پی دیدار نیامد.

-علمدار نیامد، علمدار نیامد.

رفت بیرون توی راهرو و شماره را گرفت و گوشی را گذاشت کنار گوشش: بوووووق…  بووووووووق… بوووووق.

نوحه تمام شده بود و این بار زهرا خانم سرغصه‌های دلش باز شده بود.  هما خانم با اَبروهایی که در هم بود، آمد کنارش: اگه خبر داده نمیاد، من برما، کار دارم بخدا، ای بابا…نمیاد پس؟

شماره این خانم را دخترش داده بود، اهل این طرف ها نبود، حتماً مسیر را گم کرده است. بی هوا گفت: میگم حالا که خانم نیومده، یه زیارت عاشورا بخونیم با صدلعن و سلامش، بیست نفری هستیم دیگه، هر نفر پنج تا بخونه، بقیم آروم تکرار کنن. اگه وسطشم خانوم اومد، بقیه‌شو خونه می‌خونیم.

کتابهای دعا از روی اُپن آشپزخانه، دست به دست شدند.

- دخترم، ماشاءالله صدای خوبیم دارین، شما بفرمایید.

- اللهم صل علی محمد و آل محمد… السلام علیک یا اباعبدالله

نشست کنار بقیه، مثل بقیه مهمان ها.

به لعن‌ها رسیدند و همه زمزمه کردند: اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد….

یکی یکی قطرات اشک پایین می آمد و کتابهای دعا خیس می شدند.

دست‌ها روی سینه‌ رفت و قلبها به تپش افتاد: السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح التی…..

پرده اشک جلو چشمانش را گرفته بود، دیگر همه ساعت ها محو شده بودند.

سر از سجده که برداشت، صدایی ناآشنا گفت: قبول باشه.

-اِه سلام، شما کی اومدین؟ چرا هیچی نگفتین؟

لبخندی به لب خانم نشست: گفتم که… قبول باشه.

- بر خاتم انبیاء محمد مصطفی صلوات،

تا صلوات به اتمام برسد، راهنمایی کرد: بفرمایید از اون طرف، اون صندلی، بلندگوم کنارشه، روشنه…

​صورت طفل همچون خورشید در آغوش پدر می‌درخشید. مادر غرق نگاه به آسمانی بود که خورشید را در آغوش گرفته و قند در دلش آب می‌شد. پدر در گوش فرزندش اذان و اقامه میگفت. چند دقیقه بعد رو به مادر طفل کرد و گفت: پدرم آرزو داشت روی این کودک را ببیند. کاش کمی زودتر به دنیا آمده بود.” بعد آب فرات طلبید و کام کودک را با آن برداشت. سپس کودک را به آغوش مادر سپرد و گفت:” بگیر او را که این بقیه ی خداست بر روی زمین و حجت خداست بعد از من.”

مادر خوشحال بود. لطف پرودگار را با خودش مرور میکرد که چطور به خانه موسی‌بن جعفر علیه السلام وارد شده است.

 وقتی که از مارسی می‌آمد در راه بسیار ضعیف و بیمار شده بود. انقدر که برده فروش رغبت نمی‌کرد او را بفروشد. می‌گفت چون مریض است باشد برای خودم.

آن روز با همه‌ی بی‌حالی‌اش، از گوشه چادر نگاه میکرد تا ببیند در بازار چه می‌گذرد. مولایش را اولین بار آنجا دید‌. آمده بود تا برای هدیه به مادرش، یک کنیز خریداری کند. اما نه هر کنیزی. دنبال کسی میگشت. 

آقا  پرسید:” کنیز دیگری نداری؟”

برده فروش گفت:” یکی دیگر هست. ولی بیمار است. فروشی نیست.

آقا گفت:” همان که بیمار است میخواهم. هر چقدر باشد خریدارم.”

اما هرچه کرد برده فروش راضی نشد او را بفروشد و آقا مجبور شد برود.
هشام همراه آقا بود. از ایشان پرسید:"آقا! برای چه انقدر اصرار کردید؟ کنیز بیمار به چه درد خاتون میخورد؟”

آقا فرمود:” او کنیزی با ایمان است. فردا برگرد و هر طور شده او را خریداری کن.”

هشام گفت:” این چه اصراری است آقاجان؟”

آقا جواب داد:” شب گذشته جدم رسول خدا را در خواب می‌دیدم. ایشان شَقه‌ای از حریر به من هدیه دادند. وقتی در آن نظاره کردم پیراهنی بود. در آن روی دختری را دیدم. جدم رسول الله (ص) فرمودند:” از او کودکی به دنیا می‌آید که بعد از تو بهترین عالم است. هروقت به دنیا آمد نامش را علی بگذار. خداوند از طریق او عدل و رافت و رحمت را ظاهر میکند. پس خوشا به حال کسی که او را تصدیق کند.” من مطمئنم این کنیز بیمار خود اوست.

هشام فردا برگشت. دیدنش دلش را آرام می‌کرد. با خودش فکر می‌کرد مولای جدیدم چقدر بخشنده و مهربان است که قاصدش را دوباره فرستاده. اما برده فروش قیمت بالایی را پیشنهاد داده است. خدا کند فرستاده بتواند او را راضی کند.

هشام رو به برده فروش کرد و گفت:” مولایم فرموده هرچقدر باشد اشکالی ندارد. او را میخواهم.” و پولی که برده فروش خواسته بود پرداخت و او را با خودش برد. دختری زیبا روی و عفیف که میرفت تا هدیه‌ای برای حمیده خاتون باشد.

به خاطر می‌آورد روی خاتون را که دیده بود، مهر و جلالتش به دلش نشسته بود. با خودش گفت هر طور شده باید احترامش کنم. این بانو، مجلَّله است. نباید جلوی پایش بنشینم. 

تُکتَم مَرسیّه، نامی بود که بانو رویش گذاشت. بانو از او مراقبت کرد و به او احکام دین آموخت؛ ذکر و قرآن و نماز. چقدر تکتم این عبادتها را دوست میدارد. 

مهربانی خاتون به دلش چسبیده بود. گوهر وجودش درخشش یافته بود. حالا برای خودش فخر خانه‌ی خاتون شده؛ انقدر که او تصمیم گرفت تکتم را به عقد پسرش موسی در بیاورد.

تکتم، تک ستاره خانه ی موسی ابن جعفرعلیه السلام شده بود. برای همین او را نجمه نامیدند. هنگام بارداری اش را به خاطر می‌آورد که صدای تسبیح کودک را در خواب می‌شنید اما بیدار که میشد کسی را نمی‌دید. امروز که کودک به دنیا آمد خاتون او را طاهره نامید. 

نجمه حالا مادر شمس الشموس است و درخشش فرزندش عالم را روشن می‌کند. فرزندی که به فرموده جدش امام صادق علیه السلام با رافتش دلهای شسکته را درمان است. از جودش گرسنگان را سیر میکند و از لطفش برهنگان را لباس میپوشاند. او مامن گرفتاران عالم است. طبیب بیماران امت جدش رسوال خداست. او رضاست که هم خدا از او راضی است هم بندگان خدا.

​می‌خواهم از شما بنویسم یا ابالحسن! اما نفسهایم به شماره می‌افتد وقتی نامت را بر زبانم جاری میکنم و مروارید اشک بدون اجازه بر گونه‌هایم فرو می‌غلطد. قلمم باز می‌ایستد و نظاره میکند که دل تنگم چطور عشق بازی میکند با نامت یا غریب الغربا.

آمدم از رافت و مهربانی‌ات بنویسم اما مهربانی شما حساب کردنی نیست. تا کنون کسی را از در خانه‌ات نا امید رد نکرده‌ای. در میان هم‌همه‌های حریمت صدای تک‌تک زائرانت را می‌شنوی و تفقدشان می‌کنی. حتی آن زائری که با پای دل میهمان حریمت شده و از راه دور سلامت می‌کند. مرهم دلهای شکسته به راستی تویی!

آمدم بنویسم ای کریم! یادم آمد کرامت طفل صغیری در درگاه توست. در کرامت سنگ تمام گذاشته‌ای با دار الشفای پنجره فولادت. هنوز دخیل نبسته شفای بیمار را می‌دهی.

آمدم بنویسم عالم آل محمد(ص)! یادم آمد جاثِلیق‌ها و راس الجالوتها در پیشگاهت سر تعظیم فرود آورده‌اند و من توان توصیف علم شمارا ندارم. و چه زیباتر  خودتان علمتان را شرح داده‌اید. “با هر کسی به زبان خودش و از کتاب مقدس خودش احتجاج میکنم.”

یا ابالحسن. کنیه پدر چقدر برازنده‌ی شماست.  نه فقط بزرگ خاندان پدری و جانشین پدر در قوم خودت هستی؛ که بزرگی را با خاندانت به ایران آوردی و سرور همه‌ی اهل ایران شدی. همه‌ی حسن و نیکویی از آن توست یا ابالجواد.

با آمدنت به دیار طوس منت سر عجم گذاشتی. ولی نعمت و امام و سلطان اهل ایران شدی؛ مامن گرفتاران و دلسوختگان.
یا رئوف عبد الرئوف! یا کریم ابن الکریم! یا جواد ابالجواد!

دلِ شکسته‌ام را آورده ام به پنجره‌ی فولادت گره بزنم تا شفا دهی. روح خسته‌ام را به کفشداری‌ها سپرده‌ام تا غبار گناه از آن برگیرند. جسم رنجورم را به آب سقاخانه سپرده‌ام تا سلامتی یابد. از راه دور در این شب میلادت پای رنجور دلم را روانه‌ی صحن و سرایت کرده‌ام. جان جوادت دست خالی‌ام نگذار. 

آقای من! در این شب میلادت من باز هم زائرت نیستم، از دور سلام.

*السلام علیک  یا شمس الشموس، یا انیس النفوس، یا غریب به ارض طوس، یا سلطان، یاابالحسن، یا علی ابن موسی الرضا علیک آلاف التهیه و الثناء و رحمت الله و برکاته*
پخش زنده از حرم مطهر امام رضا علیه‌السلام

razavi.tv

​تا به حال شده است دلتنگ کسی باشی آن هم درست زمانی که در کنارش هستی؟ یا دلتنگ جایی باشی وقتی هنوز همانجایی؟ و یا دلتنگ زمانی باشی که در آن هستی؟

من تمام این احساس را یکجا دارم؛ فقط در یک جا!

از غصه ی این شما؛ اگر نباشید!

از غصه ی این جا؛ اگر بروم!

از غصه ی این زمان ؛ اگر بگذرد!

این دل تنگ میشود.

من تمام این احساس را یکجا دارم؛ فقط در حرمت!

صلی الله علیک یا علی ابن موسی الرضا

فقط یک نفر در دنیا شش گوشه دارد و فقط یک نفر ام ابیهاست. فقط یک نفر در دنیا فاتح خیبر است و یک نفر با دست های بی دستی گره‌گشایی می‌کند. 

می بینی؛ دنیا پر از یک‌نفر هایی ست ‌که ویژگی منحصر به‌فرد خودشان‌ را دارند. 

ولی فقط تو هستی که اتفاق خوب زندگی ات مشترکات اهل بیت را رقم می‌زند. ‌تنها در حریم ملکوتی‌تو گفته‌اند “هرکس فاطمه را در قم‌ زیارت‌ کند گویی فاطمه زهرا‌ سلام الله را زیارت‌کرده.” زیارتی زهرایی اجابتی زهرایی را به دنبال دارد.

دلخوشم به سلامی که پاسخش را تو داده باشی؛ دختری از جنس‌مادر…

#ترنم_عبادی