بسم الله 

پرسیده بود شما چرا سالهای سال است برای این واقعه گریه می‌کنید؟ این‌ها مال سالها قبل هست. آنها هم دو عرب بودند که با هم جنگیدند و کشته شدند. به شما چه مربوط است؟ 

نمی‌دانستند چه پاسخی به او بدهند. او یک ایرانی ساکن آلمان بود. 

پرسیدم سطح اعتقادات او چقدر است؟ گفت از این افرادی است که هیچ دینی را قبول ندارند. با این جمله یاد یک روضه افتادم

اگر دین ندارید لا اقل آزاده باشید! 

گفتم:” برای این بنده‌ی خدا نمیشود از دین مثال آورد. نمی‌شود بگویی ما مسلمانیم و این واقعه برای ما چه اهمیتی دارد. نمی‌شود برایش از استدلال‌های دینی بیاوری و یا قرآن را برایش مثال بزنی.”

گفتم :” فقط برایش از مردانگی بگو. از جوانمردی. از انسانیت. از اینکه به عنوان یک انسان که برای ما مورد اهمیت است و برایش این اتفاقات تلخ افتاده؛ ما برای او سالهاست گریه می‌کنیم.”

گفت:” یعنی برایش ذکر مصائب بگویم؟”

گفتم:” آره. منتها بر اصل انسانیت و آزادگی و جوانمردی تکیه کن. نه بر دین." 

شب بعد جواب داد که روش شما جواب داد. برایش از نوه‌ی خودش و نوه‌ی خودم گفتم. از اینکه این نوه چقدر برای ما مهم است و دوستش داریم. از اینکه او که هیچ وقت نوه‌ی من را ندیده چطور نوه‌ی من را دوست دارد؟ اینکه دوست داشتن حسین علیه السلام نیاز به دیدن ندارد. او فرزند پیامبر ماست و به عنوان یک انسان آزاده برای ما مورد احترام است و انقدر به او سخت گرفته‌اند که حتی به کودک شش ماهه‌اش هم رحم نکرده‌اند. 

برایش حسابی روضه خوانده بود. یک روضه‌ی مصور! 

صدای آن خواهر ساکن آلمان را برای منم فرستاد. گفته بود من تحت تاثیر قرار گرفته‌ام. حتما مطالعات من کم بوده. من از استدلال شما قانع شدم.

برای با حسین بودن و با حسین شدن اصلا نیاز نیست استدلال بیاوری. فقط دو خط از واقعیت‌های روز عاشورا را برای آدم‌ها تعریف کنی بس است. 

بس است برای حسینی شدن و حسینی ماندن.

بس است برای نجات یافتن.

بس است برای هدایت شدن.

هدایت شدن توسط کشتی نجات حسین علیه السلام. 

​صورت طفل همچون خورشید در آغوش پدر می‌درخشید. مادر غرق نگاه به آسمانی بود که خورشید را در آغوش گرفته و قند در دلش آب می‌شد. پدر در گوش فرزندش اذان و اقامه میگفت. چند دقیقه بعد رو به مادر طفل کرد و گفت: پدرم آرزو داشت روی این کودک را ببیند. کاش کمی زودتر به دنیا آمده بود.” بعد آب فرات طلبید و کام کودک را با آن برداشت. سپس کودک را به آغوش مادر سپرد و گفت:” بگیر او را که این بقیه ی خداست بر روی زمین و حجت خداست بعد از من.”

مادر خوشحال بود. لطف پرودگار را با خودش مرور میکرد که چطور به خانه موسی‌بن جعفر علیه السلام وارد شده است.

 وقتی که از مارسی می‌آمد در راه بسیار ضعیف و بیمار شده بود. انقدر که برده فروش رغبت نمی‌کرد او را بفروشد. می‌گفت چون مریض است باشد برای خودم.

آن روز با همه‌ی بی‌حالی‌اش، از گوشه چادر نگاه میکرد تا ببیند در بازار چه می‌گذرد. مولایش را اولین بار آنجا دید‌. آمده بود تا برای هدیه به مادرش، یک کنیز خریداری کند. اما نه هر کنیزی. دنبال کسی میگشت. 

آقا  پرسید:” کنیز دیگری نداری؟”

برده فروش گفت:” یکی دیگر هست. ولی بیمار است. فروشی نیست.

آقا گفت:” همان که بیمار است میخواهم. هر چقدر باشد خریدارم.”

اما هرچه کرد برده فروش راضی نشد او را بفروشد و آقا مجبور شد برود.
هشام همراه آقا بود. از ایشان پرسید:"آقا! برای چه انقدر اصرار کردید؟ کنیز بیمار به چه درد خاتون میخورد؟”

آقا فرمود:” او کنیزی با ایمان است. فردا برگرد و هر طور شده او را خریداری کن.”

هشام گفت:” این چه اصراری است آقاجان؟”

آقا جواب داد:” شب گذشته جدم رسول خدا را در خواب می‌دیدم. ایشان شَقه‌ای از حریر به من هدیه دادند. وقتی در آن نظاره کردم پیراهنی بود. در آن روی دختری را دیدم. جدم رسول الله (ص) فرمودند:” از او کودکی به دنیا می‌آید که بعد از تو بهترین عالم است. هروقت به دنیا آمد نامش را علی بگذار. خداوند از طریق او عدل و رافت و رحمت را ظاهر میکند. پس خوشا به حال کسی که او را تصدیق کند.” من مطمئنم این کنیز بیمار خود اوست.

هشام فردا برگشت. دیدنش دلش را آرام می‌کرد. با خودش فکر می‌کرد مولای جدیدم چقدر بخشنده و مهربان است که قاصدش را دوباره فرستاده. اما برده فروش قیمت بالایی را پیشنهاد داده است. خدا کند فرستاده بتواند او را راضی کند.

هشام رو به برده فروش کرد و گفت:” مولایم فرموده هرچقدر باشد اشکالی ندارد. او را میخواهم.” و پولی که برده فروش خواسته بود پرداخت و او را با خودش برد. دختری زیبا روی و عفیف که میرفت تا هدیه‌ای برای حمیده خاتون باشد.

به خاطر می‌آورد روی خاتون را که دیده بود، مهر و جلالتش به دلش نشسته بود. با خودش گفت هر طور شده باید احترامش کنم. این بانو، مجلَّله است. نباید جلوی پایش بنشینم. 

تُکتَم مَرسیّه، نامی بود که بانو رویش گذاشت. بانو از او مراقبت کرد و به او احکام دین آموخت؛ ذکر و قرآن و نماز. چقدر تکتم این عبادتها را دوست میدارد. 

مهربانی خاتون به دلش چسبیده بود. گوهر وجودش درخشش یافته بود. حالا برای خودش فخر خانه‌ی خاتون شده؛ انقدر که او تصمیم گرفت تکتم را به عقد پسرش موسی در بیاورد.

تکتم، تک ستاره خانه ی موسی ابن جعفرعلیه السلام شده بود. برای همین او را نجمه نامیدند. هنگام بارداری اش را به خاطر می‌آورد که صدای تسبیح کودک را در خواب می‌شنید اما بیدار که میشد کسی را نمی‌دید. امروز که کودک به دنیا آمد خاتون او را طاهره نامید. 

نجمه حالا مادر شمس الشموس است و درخشش فرزندش عالم را روشن می‌کند. فرزندی که به فرموده جدش امام صادق علیه السلام با رافتش دلهای شسکته را درمان است. از جودش گرسنگان را سیر میکند و از لطفش برهنگان را لباس میپوشاند. او مامن گرفتاران عالم است. طبیب بیماران امت جدش رسوال خداست. او رضاست که هم خدا از او راضی است هم بندگان خدا.

​می‌خواهم از شما بنویسم یا ابالحسن! اما نفسهایم به شماره می‌افتد وقتی نامت را بر زبانم جاری میکنم و مروارید اشک بدون اجازه بر گونه‌هایم فرو می‌غلطد. قلمم باز می‌ایستد و نظاره میکند که دل تنگم چطور عشق بازی میکند با نامت یا غریب الغربا.

آمدم از رافت و مهربانی‌ات بنویسم اما مهربانی شما حساب کردنی نیست. تا کنون کسی را از در خانه‌ات نا امید رد نکرده‌ای. در میان هم‌همه‌های حریمت صدای تک‌تک زائرانت را می‌شنوی و تفقدشان می‌کنی. حتی آن زائری که با پای دل میهمان حریمت شده و از راه دور سلامت می‌کند. مرهم دلهای شکسته به راستی تویی!

آمدم بنویسم ای کریم! یادم آمد کرامت طفل صغیری در درگاه توست. در کرامت سنگ تمام گذاشته‌ای با دار الشفای پنجره فولادت. هنوز دخیل نبسته شفای بیمار را می‌دهی.

آمدم بنویسم عالم آل محمد(ص)! یادم آمد جاثِلیق‌ها و راس الجالوتها در پیشگاهت سر تعظیم فرود آورده‌اند و من توان توصیف علم شمارا ندارم. و چه زیباتر  خودتان علمتان را شرح داده‌اید. “با هر کسی به زبان خودش و از کتاب مقدس خودش احتجاج میکنم.”

یا ابالحسن. کنیه پدر چقدر برازنده‌ی شماست.  نه فقط بزرگ خاندان پدری و جانشین پدر در قوم خودت هستی؛ که بزرگی را با خاندانت به ایران آوردی و سرور همه‌ی اهل ایران شدی. همه‌ی حسن و نیکویی از آن توست یا ابالجواد.

با آمدنت به دیار طوس منت سر عجم گذاشتی. ولی نعمت و امام و سلطان اهل ایران شدی؛ مامن گرفتاران و دلسوختگان.
یا رئوف عبد الرئوف! یا کریم ابن الکریم! یا جواد ابالجواد!

دلِ شکسته‌ام را آورده ام به پنجره‌ی فولادت گره بزنم تا شفا دهی. روح خسته‌ام را به کفشداری‌ها سپرده‌ام تا غبار گناه از آن برگیرند. جسم رنجورم را به آب سقاخانه سپرده‌ام تا سلامتی یابد. از راه دور در این شب میلادت پای رنجور دلم را روانه‌ی صحن و سرایت کرده‌ام. جان جوادت دست خالی‌ام نگذار. 

آقای من! در این شب میلادت من باز هم زائرت نیستم، از دور سلام.

*السلام علیک  یا شمس الشموس، یا انیس النفوس، یا غریب به ارض طوس، یا سلطان، یاابالحسن، یا علی ابن موسی الرضا علیک آلاف التهیه و الثناء و رحمت الله و برکاته*
پخش زنده از حرم مطهر امام رضا علیه‌السلام

razavi.tv

​تا به حال شده است دلتنگ کسی باشی آن هم درست زمانی که در کنارش هستی؟ یا دلتنگ جایی باشی وقتی هنوز همانجایی؟ و یا دلتنگ زمانی باشی که در آن هستی؟

من تمام این احساس را یکجا دارم؛ فقط در یک جا!

از غصه ی این شما؛ اگر نباشید!

از غصه ی این جا؛ اگر بروم!

از غصه ی این زمان ؛ اگر بگذرد!

این دل تنگ میشود.

من تمام این احساس را یکجا دارم؛ فقط در حرمت!

صلی الله علیک یا علی ابن موسی الرضا

فقط یک نفر در دنیا شش گوشه دارد و فقط یک نفر ام ابیهاست. فقط یک نفر در دنیا فاتح خیبر است و یک نفر با دست های بی دستی گره‌گشایی می‌کند. 

می بینی؛ دنیا پر از یک‌نفر هایی ست ‌که ویژگی منحصر به‌فرد خودشان‌ را دارند. 

ولی فقط تو هستی که اتفاق خوب زندگی ات مشترکات اهل بیت را رقم می‌زند. ‌تنها در حریم ملکوتی‌تو گفته‌اند “هرکس فاطمه را در قم‌ زیارت‌ کند گویی فاطمه زهرا‌ سلام الله را زیارت‌کرده.” زیارتی زهرایی اجابتی زهرایی را به دنبال دارد.

دلخوشم به سلامی که پاسخش را تو داده باشی؛ دختری از جنس‌مادر…

#ترنم_عبادی